Kroatië "afwerken"

En of we het grondig hebben aangepakt! Alle nog openstaande Kroatische stads- en parkbezoeken hebben we keurig op tijd afgewerkt en we hebben zelfs nog een extra moment rust ingebouwd voor we naar Slovenië trokken. Nog goed nieuws: de volledig onterechte parkeerboete van in Dubrovnik is kwijtgescholden. Driemaal hoera!

Het was moeilijk om uit Omis te vertrekken, want met het lekkere weer, fijne zandachtige strand en mooie dorpskern op wandelafstand van de camping hadden we gerust nog een dag of vier in Omis kunnen zoet maken. Zeker Sam vond het erg leuk want de ene dag was er kinderanimatie geweest voor de vier kinderen die er nog rondliepen (dansen op het strand) en de andere dag kwam er een groep jonge meisjes (7-14j) dansmoves oefenen. Sam heeft niet meegedanst maar heeft met open mond staan kijken. En het was gewoon een hele fijne camping voor de kinderen met het strand zo dichtbij en een leuke speeltuin als bonus. 

We dachten dat we prehistorische krijttekeningen hadden gevonden op de camping in Omis, maar het bleken Sam haar mooie kunstwerkjes te zijn. 

Van Omis zijn we meteen naar Trogir gereden. We vonden daar een dure maar goede parking onder een boom en vlakbij de stadsingang. Trogir is een mooi stadje met een haven die door de meer begoede medemens wordt bezocht om er zijn/haar jachtje te parkeren, kleine steegjes en gezellige pleintjes.

Glamour Sam in de glamour jachthaven van Trogir.

Op het gemakske rondstruinen en af en toe iets drinken, een kerk bezoeken of gewoon wat rondhangen kunnen we ondertussen heel goed  en dat hebben dus ook in Trogir volleerd gedaan.

Een impressie van Trogir.

Een hele oude kerk weggestopt in een mini-steegje van Trogir en te bereiken via een mini-deuropening. 

Een mega-croc aan de ingang van een middelgrote schoenwinkel in Trogir. 

En twee kleine mega-kindjes.

En net buiten de oude stad was er een leuk speeltuintje voor de kinderen waardoor het al een heel stuk in de namiddag was toen we vertrokken naar Primosten. Primosten is bijna een eiland, je loopt het oude stadje binnen door een poort en die breedte is dan meteen ook het stukje waarmee het oude stadje met de rest van de kust verbonden is. 

Primosten -bijna een eiland- in de verte bij het afscheid met de warme wind in onze rug. 

Ondertussen was er een wind opgekomen die zo zalig was: heel sterk maar warm. De kinderen hebben gedaan of ze wegvlogen en werden aangestoken door de energie van de wind: ze hebben in Primosten kilometers afgelegd heen en weer en op en neer in de steegjes en de hele tijd zot gedaan.

Schommelen over een bank....

...verstoppen op een terras....

....doen alsof er iemand vast zit in het gootje en dan een reddingsactie opzetten (cfr. de lievelingstekenfilm van Sam en Jip: Brandweerman Sam.... 

...en na al dat zot doen een warme chocomelk drinken om wat te bekomen van de harde (warme) wind.

Na het avondeten zijn ze dan ook snel in slaap gevallen in hun autostoelen terwijl we naar Skradin reden. 

Daar hebben we nog eens een gratis overnachting kunnen meepikken op de parking van een restaurant. Na het ontbijt zijn we meteen op pad gegaan om vanuit Skradin met de boot Krka National Park binnen te varen en Skradinski Buk (de grootste waterval) te bezoeken. Het was natuurlijk een leuke ervaring voor de kinderen maar ook heel vermoeiend om rond te stappen langs de waterval met al de gladde treden. Bovendien was er nog erg veel volk in Krka en het was ook weer bakken in de zon. 

Skradin vanuit de boot op weg naar het park.

Met de boot naar het park varen.

Skradinski Buk. Je mag tot dichtbij zwemmen, maar dat hebben we toch maar niet gedaan: je moet eerst over glibberige grimmige stenen stappen om in het water te geraken. 

Samen genieten van natuurpracht in Krka park.

Kort na de middag hadden we twee oververmoeide kinderen en hebben we de boot teruggenomen om in Skradin erg lekker te gaan eten.

Sam vond de pasta erg erg lekker. 

Jip is meteen na het eten in slaap gevallen (we hadden gelukkig de buggy’s meegenomen). Wij hebben nog lekker nagenoten met een koffietje en Sam heeft ondertussen weer maar eens schooltje gespeeld. Aan de ober van het restaurant hadden we gevraagd of het er altijd zo druk was in het park en die moest eens goed lachen want in de zomermaanden was het er nog veeeeeeeel drukker. De parking waar wij op stonden was voor minder dan een kwart vol en in de zomer staat het er overvol. Het park trekt dan gemakkelijk zo’n 12.000 bezoekers per dag. We waren dus blij dat we er pas nu waren, maar het bleef verwonderlijk dat er in de tweede helft van september nog zoveel volk was (en dat dan een peulenschil nog was met de piekmaanden). In de namiddag zijn we op ‘t gemak het stadje Skradin ingetrokken voor onze favoriete bezigheid: rondstruinen en kerken bezoeken. 

Sam begint tegenwoordig meteen te zingen en dansen in een kerk omdat het daar mooi galmt. 

Alle kussentjes verzamelen en een huisje mee bouwen is ook een leuke bezigheid in een kerk...

Pleintje in Skradin.

Sam en Jip waren zich goed aan het amuseren met twee flessenstopjes op een pleintje en wij hadden ons op de stoep van een gebouwtje gezet toen er een groepje mannen afkwam die in het gebouw moest zijn. 

Niet alleen Jip en Sam hebben zich geamuseerd met de flesdopjes... 

Bleek dat het ging om groep oorlogsveteranen die daar een kleine fototentoonstelling met oorlogsdocumentatie hadden opgezet ter ere van hun gevallen kameraden. We mochten een kijkje nemen bij de tentoonstelling en kregen wat uitleg en hun visie over de aanloop naar de oorlog. Heel interessante informatie allemaal en raar om in die vriendelijke gemoedelijke mannen oorlogsveteranen te zien. 

De laatste grote stad die we wilden bezoeken was Zadar, maar het was al vooravond en we wilden na zo’n warme dag gewoon een rustige avond ipv nog een stadsbezoek. We zijn dan naar Camping Ninska Laguna gereden om die daar te hebben. ‘s Anderendaags in het licht, zagen we pas goed hoe gezellig het was op de camping.

De leuke kampplaats in Nin/Zadar.

En vooral: hoe mooi gelegen die was aan -inderdaad- een lagune. Aan de ene kant van het zandstrand (een écht zandstrand zonder keitjes tussen) stond er laag heel warm water en aan de andere kant lag de zee. Het was niet moeilijk om te beslissen dat we nog een voormiddag strandplezier wilden hebben en dat het bezoek aan Zadar ook wel tot ‘s avonds uitgesteld kon worden. Gelukkig mochten we van de campingbaas gerust tot in de namiddag nog blijven staan en zo hebben we nog een hele fijne halve dag strand gehad en Sam en Jip hebben zich rot geamuseerd in de lagune. 

De lagune bij de kampplaats. Een hele fijne plaats voor de kinderen. 

Jip is op een gegeven moment op het stranddeken gaan liggen en was binnen vijf seconden in een diepe slaap. En toen hebben Jan, Sam en ik de hele tijd in de zee gespeeld. We hadden wat fruit mee voor op het strand en hebben een hele late lunch kunnen houden op de camping en zijn pas rond 17u naar Zadar vertrokken. En wat was Zadar fijn en mooi. Toen we rond 21u30 terug naar de camper stapten waren we blij dat we Zadar niet in de hitte overdag gedaan hadden, maar we hadden ook nog wel een tweede avond kunnen vullen met rondstruinen door deze stad. Zo aangenaam dat het daar was en -hoe fijn ze op zich ook zijn- een welkome afwisseling van de oude stadjes met de kleine steegjes. 

Zadar is mooooooooi.

Maar het allerallermooiste aan Zadar was de Sun Salutation en het Sea Organ. Twee kunstwerkjes van lokale architect Nikola Basic. Het Sea Organ is een ingewikkelde constructie van pijpen en fluitjes die door de beweging van de golven wordt aangestuurd. Langs de buitenkant zie je er niets van behalve alleen mooie trapjes langs het water waarop je kan zitten om perfect de zonsondergang te kunnen zien en in de stoep erachter zitten gaten. Maar je hoort een mooi hypnotiserend constant geluid dat mee-fluctueert met de golven. Echt prachtig. 

Sam wilde niets missen van de mooie geluiden.

Kijken naar de zonsondergang en luisteren naar het zee-orgel. Sam en Jip doen dat op een iets of wat minder conventionele manier dan de meeste andere mensen. 

En dan als de zon onder is, begint de Sun Salutation te werken.

Zonsondergang in Zadar: het startmoment van de Sun Salutation.

Dat is een grote ronde uitsparing in de stoep vol met ledlichtjes die werken op de energie van de zon die overdag wordt opgeslagen en na zonsondergang afgegeven. Een echt mooi voorbeeld van hoe natuur, technologie en kunst samen iets betoverend kunnen worden. Sam heeft niet zo kunnen genieten van de Sun Salutation want vlak voor zondsondergang had ze tussen twee van de vlakken een kammetje laten vallen van haar prinsessenpopje. En ze was daar nu toch zo verdrietig over... Gelukkig heeft ze zich na ‘slechts’ een kwartier wenen voor zo’n stom plastieken kammetje toch kunnen herpakken en nog mee kunnen genieten van de fijne avond. 

Jip dacht eerst dat hij ook nog moest luisteren...

...maar had dan al snel door dat het om kijken en rondlopen ging....

....en heeft dat dan onafgebroken gedaan....

....met veel plezier.

Nog meer technologie was er bij de multimedia tentoonstelling in de Sint Donatus kerk waarbij er foto’s van unieke stukken steengravures uit het archeologisch museum van Zadar uitvergroot werden geprojecteerd op de naakte kerkmuren. En dit alles onder begeleiding van zweverig panfluitachtige muziek. Tromp l’oeuil the next level. Sam vond het prachtig, Jip had gemengde gevoelens. 

Projecties van unieke archeologische stukken op de muren van een oude kerk. 

Na nog wat rondstruinen en genieten van de stad was het tijd om naar de camper terug te gaan zodat de kinderen konden slapen en wij aan de lange rit beginnen richting Plitvice. 

Het was pas 24u toen we op een camping toekwamen waardoor we ‘s anderendaags maar traag en moeizaam op gang geraakten. Maar eens we in het park waren, was alle vermoeidheid meteen verdwenen. Het was echt de moeite, zo mooie natuurpracht. Dat het  nog druk was af en toe op de padjes boven het water, was echt niet erg. We hebben een hele fijne zomerse dag gespendeerd in het park, veel gewandeld, de boot genomen, het bustreintje genomen (in een kort lusje; we waren vergeten afstappen), picknick gehad, en met twee slapende kinderen terug aan de camper toegekomen. Er werd afgeraden om met de buggy te gaan, maar we hebben ze toch meegenomen omdat (1) bij drukke gelegenheden (en gevaarlijke zo langs het water in Plitvice) is het makkelijk en veilig om Sam en Jip in een buggy te hebben zitten en omdat (2) Sam en Jip bij een daguitstap toch elk nog een stuk slapen, en in dit geval kwam het dus echt goed uit want bij beiden ging in het bustreintje het licht uit. Als het te moeilijk was om de met de buggy te rijden tijdens de wandelingen over het water en langs de watervallen hebben ze goed gestapt en droegen we de buggy’s.

Enkele indrukken van het prachtige natuurpark.

Het was ongeveer 17u toen we het park verlieten en we beseften dat we eigenlijk niet zo heel erg ver van Camping Slapic in Duga Resa zaten waar we in juli al eens geweest waren. Dat was een hele mooie camping aan een prachtig stukje van de Mrzenica rivier én in het restaurant kon je lekkere frietjes eten. Na zo’n hele dag rondstappen en op bootjes en treintjes hoppen, hadden we daar wel zin in. Het zou ook een mooie afsluiter van Kroatië zijn. 

Zo gezegd zo gedaan. En we hebben daar nog een fijne gezellige avond gehad en de kindjes hebben ook genoten. ‘s Nacht is het dan beginnen regen, de eerste regen in 60 dagen daar. Jan sprak de restaurantuitbater en die wist te vertellen dat het zijn zotste seizoen tot nu toe was geweest. Niet alleen het aantal kampeerders lag veel hoger dan andere jaren, de temperaturen en droogte ook. En het seizoen leek maar niet te eindigen. En hij wist ook van de kust dat ze het daar veel drukker en warmer als andere jaren hadden gehad.

We mochten nog een hele dag blijven na het uitchecken, echt wel een groot voordeel van het laagseizoen. En de handwas hebben we ook gratis mogen drogen in de droogkast. Samen met de receptioniste hebben we nog de beste route om Slovenië binnen te rijden uitgezocht, rekening houdend met 1) de vluchtelingen en 2) de toestand van de wegen op de heuvels. 

Het was wel handig dat zij de site van het Kroatische leger kon bekijken om de juiste informatie over de grensposten te geven. We zijn op een goede weg zonder problemen de grens overgestoken. Wel was het de eerste keer dat de douane in onze camper is komen kijken. We hebben voor aanvang van de reis veel factoren de revue laten passeren waar we eventueel rekening mee gingen moeten houden op een bepaald moment, maar daar zat geen vluchtelingenprobleem bij. 

We kunnen te weinig op internet om het nieuws deftig te volgen, maar wat we er via familie en vrienden over horen, lijkt bijna surrealistisch, niet van deze tijd en is vooral zeer triestig. Het is vreemd om zelf in volle luxe en als plezierbelevenis door Europa te trekken terwijl zovelen door Europa trekken in barre omstandigheden en uit noodzaak. 

Maar zelf onze reis stoppen nu zou daar niets aan veranderen. Dus gaan we verder. Slovenië is nu aan de beurt en we zijn benieuwd want we hebben van veel mensen al veel positieve dingen gehoord over het land en zijn vriendelijke inwoners. Bevestigingen daarvan en/of ontkenningen komen in de volgende posts....

Ondertussen is Nerys ook jarig geweest. De B-post kaart die we verzonden hebben, is *ergens* blijven hangen blijkbaar. Dus, Nerys, bij deze de foto die op de kaart stond:

Daaaaaaaaag!

Trebinje - Dubrovnik - Omis

Naar Trebinje dus en dan de grens over naar de Kroatische kust - opnieuw. Maar niet in één lange rit, maar met een paar tussenstops. De eerste tussenstop is nabij Stolac, in Radimlja. Daar loopt de M6 dwars door een middeleeuwse necropolis. Gelukkig staan ze op de lijst om volgend jaar het label Unesco werelderfgoed te krijgen en kunnen ze misschien een beetje beter beschermd worden. 

Sam en Jip vonden het vooral fijn om van die kleine witte slakkenhuisjes te verzamelen en de benen te strekken waardoor wij op het gemak een praatje konden maken met de verantwoordelijke en zo geleerd hebben dat: 1) de M6 loopt over de oude verbindingsweg tussen Borojevici en Stolac en dat ze bij het aanleggen van de M6 dus gelukkig geen grafstenen hebben verwijderd, 2) de oude verbindingsweg  werd aangelegd door het Oostenrijks-Hongaars leger veeeeeeele jaren geleden en men weet niet of zij grafstenen vernietigden hiervoor of dat de necropolis sowieso in de middeleeuwen langs weerszijden van een route gelegd werd, en 3) de grootte van een grafsteen zegt niets over de overledene zijn/haar gestalte maar wel iets over de rijkdom. Het was een korte maar interessante tussenstop. En dat gold ook voor de volgende tussenstop in Vjetrenica bij Ravno. Daar ligt een gigantische grot met heel veel grote hallen en meren. Dat leek ons wel de moeite van de omweg waard. Een mooie omweg trouwens langs kleine bergweggetjes, groene valleien en oude dorpjes. We hebben eerst een boterham gegeten en onze warme kleren genomen en zijn dan op weg gegaan naar dé grot. Helaas pindakaas bleken we daar voor niks te staan blinken in onze jeansbroeken en vestjes want Jip was nog te klein om de grot in te gaan en voor Sam zou het ook moeilijk worden. Het eerste stuk is een smal, laag en glad stuk waar je je moet vasthouden aan een railing en dat was niet te doen voor Jip. Sam mocht van de gids eens proberen de grot in te gaan, maar ze kwam snel terug na een paar meter. In tegenstelling tot wat je zou verwachten van een grot is deze grot heel erg winderig. Als je aan de ingang stond leek het net of ze met heel krachtige windblazers koude lucht aan het aanvoeren waren. Het sneed je de adem af. 

We werden net niet weggeblazen voor de grot van Vjetrenica.

Voor Sam en Jip was dat eigenlijk al een belevenis en een helm opzetten ook, dus zo erg was het niet. En we hebben genoten van de mooie omgeving, een beetje gewandeld, zijn nog iets gaan drinken en dan grotloos vertrokken. 

Onderweg veranderde het landschap al meer en meer van de mooie, volgroene beboste bergen naar de meer dorre, ruwe bergen zoals het Velebit gebergte in Kroatië. En we zaten ook niet zo heel ver van Kroatië eigenlijk want achter de bergen lag de Kroatische kust. 

Maar we wilden nog in BIH blijven en Trebinje bezoeken dus we bleven mooi aan de ‘juiste’ kant van de berg en reden dieper BIH in. Trebinje was heel mooi om binnen te rijden langs de Trebisnjica rivier want die stroomt daar heel breed door en ligt nog vol mooie oude watermolens. En de stad is ook heel aangenaam met oude grote huizen, een gezellig marktplein en een oosters aandoende oude stad. Het was vooral heel erg kalm en rustig in Trebinje en de kinderen hebben heel de tijd kunnen rondlopen, spelen en dansen. 

Spelen en rondlopen in de oude stad van Trebinje.

Het gezellige marktplein van Trebinje.

We stonden langs het mooie grote stadspark geparkeerd wat ideaal was voor het avondeten: terwijl ik kookte, konden de kinderen en Jan spelen in het park. Nadien hebben we nog zorgvuldig onze laatste KM opgemaakt in de supermarkt, een brievenbus gezocht voor wat postkaarten te bussen en zijn voor onze laatste rit door BIH vertrokken richting Kroatische grens. 

Wij vinden Bosnië en Herzegovina alleszins een aanrader als vakantiebestemming. Het is nog authentiek, de mensen zijn vriendelijk, de natuur en omgeving is prachtig en soms zelfs adembenemend, het is een pak goedkoper dan Kroatië, er zijn zoveel mooie kleine dorpjes en stadjes verstopt in het landschap en de ‘ethnische mix en geschiedenis’ geeft een echt vakantiegevoel. En net daarom rijden we weg uit BIH.... :-) Onze redenering is: aan de Kroatische kust hebben we wat ‘onafgewerkte zaken’ en de kans dat we ooit nog eens naar BIH zullen gaan is groter dan dat we nog eens naar de Kroatische kust zullen gaan. De komende zoveel jaren hangen we vast aan de grote vakantie als periode van verre reizen en we zien onszelf echt niet zo snel nog in juli of augustus tussen de hordes bruinbakkende toeristen komen zitten mee bakken in de veel te warme zon. Nu, midden september, is het nog steeds fijn warm weer overdag aan de kust, maar tenminste wat minder warm ‘s nachts, er zijn al een pak minder mensen op de been en de prijzen zijn al een beetje gedaald. Dus bestemming nummer één aan de kust was: Dubrovnik. Het onafgewerkte dossier dat we daar hadden lopen bestond uit twee delen: de kabelbaan naar boven nemen en de muur opklimmen en rondstappen. Om dat te doen was het plan ‘s morgens vroeg na het ontwaken meteen naar het oude centrum rijden, daar parkeren, iets ontbijten onderweg naar de muur om al boven te zijn voor de warmte komt. Na een gratis maar lawaaierige nacht (we sliepen naast een terras; we gingen zeker niet naar de camping want die vragen 50 euro per nacht wat echt te gek voor woorden is; we zijn nog aan het bekomen van het prijskaartje van de vorige keer) zijn we meteen richting oude stad getrokken, maar om dan parkeerplaats dichtbij te vinden was geen evidentie. Kleine straten, weinig ruimte,  parkings waar het verboden was campers te parkeren, en moeilijk te verkrijgen parkeertickets zorgden ervoor dat we veel later dan gepland aan de muur stonden. En toen was het eigenlijk al te warm om die op te gaan en zeker twee uur in de plakke zon af te stappen. We hadden ondertussen ook al wel veel moois gezien buiten de oude stad, want Dubrovnik is wel wat meer dan alleen maar het ommuurde oude deel. En nog iets verrassend (en als je er goed over nadenkt ook niet): het was drukker dan vorige keer. De ene na de andere bus vol ‘jong gepensioneerden’ werd afgeladen aan de ingang van de oude stad. De georganiseerde groepsreizen voor de mensen die kunnen kiezen wanneer ze op vakantie gaan, zijn natuurlijk heel populair net na het hoogseizoen. Die muur blijft dus op ons lijstje staan, maar de kabelbaan naar boven hebben we wel genomen en dat was de moeite qua belevenis voor de kinderen en qua zicht voor ons. Pas vanuit de hoogte zie je mooi het landschap is en hoe mooi Dubrovnik ligt. 

Een croissant met chocolade in, een topontbijt nadat je zo lang hebt moeten wachten. 

Spannend in de kabelbaan, zo hoog boven de huizen!

Van op de berg naar Dubrovnik kijken en naar de zee, de bootjes en de eilandjes. 

De oude stad, binnen de stadsmuren die voor ons onontgonnen terrein zijn....voorlopig. ;-)

Terug beneden zijn we nog eventjes terug eens gaan piepen in de oude stad en hebben we echte Dubrovnikse frietjes gegeten. Het was eens wat anders dan de pasta, pizza of rijstschotel die we anders op restaurant bestellen. 

Frieten met ketchup: een typisch authentiek gerecht van Dubrovnik. Of niet?

Terug aan de camper vonden we een fijne attentie van de stad: een parkeerboete. Uitgeschreven om 8u28 terwijl we aan de krantenkiosk 100 meter verderop ons parkeerticket aan het kopen waren en dat dus afgestempeld is 8u30. We gaan het er niet bij laten; de foto van de boete en het parkeerticket staan al klaar om door te mailen naar het bureau en ze mogen die boete vernietigen ofwel uitleggen hoe je tegelijkertijd een camper kan parkeren en het ticket 100 meter gaan kopen want dat is dan wat ze van ons in feite verwacht hadden. Eens benieuwd hoe dat zal aflopen. 

Het zal gene waar zijn dat we deze boete gaan betalen!

En toen hadden we alweer genoeg van de Kroatische kust en zijn we maar terug naar BIH gegaan :-)  Neenee, de kustbaan loopt door een stukje BIH dat een kleine strook kust heeft waardoor de Kroatische kust eventjes overgaat in Bosnië voor een paar honderd meter. We wilden de enige grote kuststad van BIH wel eens zien en zijn dus in Neum gestopt voor strandnamiddag. Natuurlijk moesten we terug marken afhalen want we hadden die eerst in Trebinje zorgvuldig allemaal uitgegeven :-) 

Strandnamiddag in Neum. 

We konden parkeren aan het strand voor geen geld en zonder problemen, het was er rustig, de kinderen hebben zich goed geamuseerd, ze hebben een lekker ijsje gegeten en wij konden de oneerlijke parkeerboete op ons gemak verteren (ik moet misschien ook nog vertellen dat we eerst twee keer een sms hadden gestuurd om een parkeerticket te kopen in Dubrovnik want dat ging alleen via sms volgens de parkeermeter, maar omdat dit niet werkte met een buitenlands nummer zijn we gaan informeren bij een toeristenbureau en daar wisten ze dan te vertellen dat sommige krantenkiosken tickets kunnen uitgeven; zo een kiosk hebben we gezocht en gevonden en ondertussen dat wij AL die moeite aan het doen waren voor een ticketje met twee koters in de buggy die honger hadden want nog geen ontbijt hadden gehad, waren die parkeerwachters ons op de bon aan het zetten. Ik zeg het: we zijn echt benieuwd wat ze ermee gaan aanvangen, maar betalen gaan we niet doen (en echt verteerd is het precies ook nog niet als ik het hier zo aan het opschrijven ben :-) ) ). 

Ons bezoek aan Neum stelt ons nu wel voor een probleem: hoe classeren we de foto’s: chronologisch of per land want dat doorkruist elkaar nu :-)

Bovenaan in Neum was een grote parkeerplaats voor bussen en campers, fijn beschut onder bomen. Daar zijn we de avond gaan doorbrengen tot het tijd was voor de kinderen om te gaan slapen. Slaaptijd voor de kinderen betekent: doorrijden naar de volgende bestemming. Dat was Makarska, één van de populairste strandbestemmingen hier en met een mooie oude stadskern. Het was nog net niet te donker om het stuk rond Opuzen te kunnen zien. Dat is een heel vruchtbaar breed plat stuk waar de Neretva Delta ligt. Een mooi afwisseling met het gewoonlijke landschap: een berg die de zee in verdwijnt. Vorige keer konden we dat niet zien omdat we toen ‘s nachts passeerden. Het was een hele rit nog en we waren erg moe toen we eindelijk aankwamen. De bedoeling was een plaatsje te zoeken in de stad en gratis overnachten, maar de stad had zich gewapend tegen ons soort ‘freeloaders’ en de parkings allemaal klein of ontoegankelijk voor campers gemaakt. Na wat gezoek en heen en weer gerij hebben we toch maar de camping opgezocht, maar die bleek ook volzet te zijn. We konden wel op de parking blijven staan maar dan is men in Kroatië ook wel zo ingesteld dat je toch nog de volle pot betaalt. We hadden al geen zin meer om Makarska ‘s anderdaags te gaan bezoeken en besloten dat we meteen na het ontbijt zouden doorrijden naar Omis. Daar waren we al eens aan de oevers van de Cetina geweest om te zwemmen in het -ijskoude- water, maar het stadje bezoeken was toen onmogelijk omdat je er letterlijk over de koppen kon lopen. Dat viel nu heel goed mee, hoewel het toch ook nog druk was. En net zoals in Makarska, stond de camping ook nog goed bezet (maar niet volzet). Het overgrote deel van de kampeerders nu zijn Duitsers (in juli en augustus waren dat Nederlanders). En het overgrote deel van de campers, caravans en auto’s zijn van de duurdere soort. We vallen een beetje uit de toon met ons oud campertje. En met onze kleine kindjes en onze leeftijd onder de 60 jaar. Maar we hebben wel openstaande zaak ‘Omis’ succesvol kunnen afronden: we spendeerden twee heerlijke stranddagen hier en brachten een fijn avondbezoek aan de stad. 

Stranddagen in Omis.

Met meloen als vieruurtje...

Zandkastelen bouwen en 's avonds ...

... de echte kastelen bezoeken in de stad. 

De komende dagen blijft het hard werken: dossiers Trogir, Primosten, Skradin, Zadar en Plitvice wachten op een grondige aanpak.... :-)