Konjic-Blagai-Mostar-Medugorje

De ochtend na ons bezoek aan Sarajevo werden we wakker met een missie en een belemmering van deze missie. Missie=gas vinden; belemmering=angina van Jan. 

Ja, de chronische angina stak na drie en halve maand nog maar eens de kop op. Het wordt duidelijk: als we terug thuis zijn, moet er iets aan gebeuren want vier angina’s sinds eind november is wat teveel van het goede. En deze keer was ze er in een mum van tijd: ‘s avonds nog had Jan gezegd dat hij wat keelpijn begon te hebben en de volgende ochtend zagen zijn amandelen er uit als stukjes maanlandschap en zat hij te rillen van de koorts. Uit ondervinding wisten we al dat het de tweede dag nog erger is, en pas vanaf dag vijf iets of wat stabiliseert en begint te beteren. Het beste leek toch maar zo snel mogelijk naar Konjic rijden, onderweg boodschappen doen voor een paar dagen en hopen op een tankstation waar we gas zouden kunnen kopen. Zo gezegd zo gedaan. Na vier tankstations vonden we bij toeval een kleine garage waar ze ons wel een fles wilden verkopen en de lege propaanfles (waar zij niets mee kunnen doen) wilden houden. Wij konden er ook niets mee doen: ze was nog wel geld waard om in België terug om te ruilen voor een volle fles, maar we zagen het niet zo goed zitten om de fles drie maanden lang nog ergens in ons woongedeelte te zetten; dat staat echt al helemaal vol. Een geluk dus dat ze de lege fles daar wilden aannemen. Zo konden we dus voor een paar dagen op een camping gaan staan met voldoende boodschappen en kookmogelijkheid om Jan te laten ‘uitzieken’.  

Konjic is een stad tussen Sarajevo en Mostar, aan de Neretva rivier waar er door de bouw van een waterkrachtcentrale een meer is onstaan: Jablanicko Jezero. Helaas stond het meer door de grote droogte en aanhoudende extreme hitte bijna droog. 

Het meer zou normaal gezien tot net onder de rand moeten komen, maar lag nu heel ver weg en diep...

We zagen in de folder van de camping foto’s staan van hoe het er anders uitziet en konden onze ogen niet geloven. En ook het Nederlandse echtpaar dat naast ons stond (de enige andere gasten) wist ons te vertellen dat ze hier al een paar keer eerder geweest waren, maar dat ze het meer nog nooit zo gezien hadden. Dat Nederlandse echtpaar, Gerard en Gee, heeft ons elke namiddag op de thee uitgenodigd en heeft veel verteld over de landen van ex-Joegoslavië. Ze komen al 35 jaar naar hier en kennen veel mensen zowel in Bosnië, Kroatië als Montenegro, kennen deze landen als hun broekzak en hebben nog wat tips gegeven over de staat van de wegen en welke stadjes wel of niet de moeite zijn. Nu, sinds we een stuk van de baai van Kotor in Montenegro op advies van andere kampeerders niet hebben afgereden met de camper en daar spijt van hebben, luisteren we wel naar alle tips, maar een beetje kritischer. In ieder geval heeft Jan daar zijn ergste ziekendagen gespendeerd, en was hij toch op tijd net fit genoeg om de voetbalwedstrijd België-BIH te kunnen kijken. 

Samen naar de match kijken met oortjes in om de kinderen niet wakker te maken. Gezellig!! ;-)

Vlak voor de match kwam de campingbaas (een lief ouder manneke) vragen of Jan bij hem wilde kijken op het scherm, maar omdat we konden streamen via de laptop en Jan nog wel wat koortsig was, heeft hij dat maar niet gedaan. Het was eigenlijk wel grappig om in BIH naar de voetbalwedstrijd te kijken elk met een paar oortjes in om de kindjes niet wakker te maken. De dag na de wedstrijd kwam de campingbaas dan heel grappig Jan feliciteren door te salueren. 

Voor de rest is er niet veel te melden over deze dagen op de camping. Voor zaterdag was er regen voorspeld en de kindjes hadden het tegen dan wel gezien op de camping. Doordat het meer zo droog stond (en eigenlijk ook verschrikkelijk stonk als de wind mis zat) en er alleen maar een klein winkeltje in de buurt lag waarvoor je langs een drukke smalle baan moest stappen (wat ik dus niet gedaan heb met de kinderen)  viel er daar niet zo veel te doen afgezien van spelen, kleuren, spelen, kleuren. 

Sam en Jip gaan wandelen met 'hun baby's'; Sam met als buggy een vrachtwagen aan een touwtje en Jip met als draagzak een rugzakje. De baby van Jip moest trouwens een geheim blijven; ik heb er ook voor moeten vechten om hem zo'n goedkope pop te mogen geven :-)  Maar hij wil alles nadoen wat Sam doet en Sam is heel gehecht aan haar baby, dus het was nodig om Jip zijn eigen baby te geven die hij kan drinken en eten geven zoals Sam met haar baby doet. 

Tegen zaterdagochtend werd het dan ook hoog tijd om te vertrekken en gelukkig was Jan ook goed genoeg daarvoor. Nog niet goed genoeg om nog eerst de bunker van Tito te bezoeken die van ’53 tot ‘79  gebouwd werd in Konjic en die naar het schijnt megagroot is. Die atoomschuilkelder zullen we misschien ooit op een latere trip nog wel eens bezoeken. 

Zelfs op een regendag blijft het landschap betoverend mooi in BIH. 

De volgende recuperatie plaats was in Blagaj, een dorpje naast Mostar met heel veel campings naast rivier Buna die daar uit de berg komt gestroomd tegen heel veel kubieke meter per seconde. Maar wij zijn de eerste camping die we tegenkwamen opgereden, ook al lag die niet langs een rivier. Het zag er daar kleurrijk uit en stond vol fruitbomen en een wijngaard en het Duitse koppeltje dat er aan het kamperen was, wist te vertellen dat er een leuke campingbaas was en dat de prijzen heel goed meevielen. 

De camping zag er inderdaad niet slecht uit hè.... :-)

Dat was snel beslist, want Jan had genoeg energie verbruikt voor de dag;  ziek en koortsig rijden op smalle bergwegen die glad lagen door de regen is niet evident.  

De regen kon de kinderen niet tegenhouden om buiten te spelen. En Sam keek er al zo lang naar uit om de regenpakjes te mogen aandoen. 

Kamperen langs een rivier of aan een meer is mooi natuurlijk, maar met Jip is dat ook extra opletten. Camping Paradise is dan achteraf  een goede keuze gebleken. Het was er gezellig en mooi en Sasha, de campingbaas was ‘een specialleke’. 

Bosnische koffie drinken met Sasha (foto getrokken door Sam).

De kindjes hebben fijn kunnen spelen daar en vrij rondlopen, er was een opblaasbadje dat groter was dan het onze dus dat vonden ze ook eens fijn en er was een zandbakje met speelgoedjes en steentjes ipv zand. 

Brandweertje spelen....

...in een groter zwembadje dan het onze spetteren met de voetjes...

...een fiets- of loopparcours afleggen...

...jezelf helemaal versieren om naar het prinsessenbal te gaan...

...en dan je kleine broer versieren om naar datzelfde prinsessenbal te gaan... (Jip zit hier trouwens voor de eerste keer heel bewust uit zichzelf op het potje om kaka te doen. Jammer wel dat hij bij zo'n mijlpaal in zijn leven er als Boris Becker moet uitzien...)

De laatste twee dagen van ons verblijf was Jan gerecupereerd genoeg om 1) allemaal samen een fietstocht te maken naar Blagaj en het Derwish huis te bezoeken (gebouwd in de 15de eeuw) en de plaats waar de Buna uit de bergen komt en 2) te genieten van de zelfbedieningstap die Sasha ter beschikking van de gasten stelt. 

Het Derwish huis in Blagaj.

Derwish huis en de plaats waar de Buna uit de bergen komt. 

Ietsje drinken in het Derwish huis: Sam poseert voor de foto, Jip probeert dat na te doen en ik moet volgen natuurlijk :-)

En de laatste dag is hij zijn moeder gaan halen in Mostar en zijn twee jongste kindjes om samen met ons en Bartek (een supertoffe Poolse mede-kampeerder die een gesponsorde fietstocht maakte) in de namiddag het einde van het seizoen te vieren. Zijn moeder had heel veel traditionele gerechten klaargemaakt. Sasha zijn vrouw moest in Mostar blijven om zijn oudste dochtertje van school te halen. Het was een hele leuke en gezellige namiddag.

Samen het einde van het seizoen vieren. 

Allemaal samen op de fiets van Bartek.

En samen met Bartek hebben we het nog doorgetrokken tot de avond. De moeder van Sasha sprak goed Duits (want heeft vroeger nog in Duitsland gewoond en gewerkt) en heeft veel verteld over ex-Joegoslavië, de oorlog, het leven in Bosnië, het leven in Mostar, religie, etniciteit, .... 

En dan kwam ‘s anderendaags het onvermijdelijke afscheid en fietste Bartek richting Split en tuften wij met de camper richting Mostar. Het oude gedeelte van Mostar is heel mooi en bijzonder. We waren blij dat we het buiten het seizoen konden bezoeken want het was er nu nog steeds erg druk en op sommige plaatsen in de kleine straatje aanschuiven. Geen idee hoe ze de grote stromen toeristen in juli en augustus opvangen. 

Het was nog steeds over de koppen lopen in het oude Mostar. 

Een moeder-zoon moment ...

... en een vader-dochter moment. 

Het nieuwere deel van Mostar is een bizarre mix van nieuwbouw en ruïnes van kapotgeschoten huizen. De inwoners van Mostar zeggen ook dat ze twee oorlogen hebben meegemaakt in de eerste helft van de jaren ’90: één van de Kroaten en één van de Serven. In Sasha zijn ogen is het beleg van Sarajevo ook niets in vergelijking met wat de burgers van Mostar hebben moeten doorstaan. Maar zoals ik al zei: Sasha is een specialleke en had op sommige dingen wel een harde kijk. In ieder geval hebben we lang en op ons gemak rondgestruind in Mostar en zijn nog laat richting Poticelj vertrokken. Dat is een middeleeuws stadje dat tegen de berg werd aangebouwd. 

Poticelj tegen de berg aangebouwd. 

Ook heel mooi en bijzonder om te zien maar ook weer triest om te zien hoeveel er vernietigd werd door de oorlog en waar geen geld/interesse voor is om terug op te bouwen. We zijn nadien nog vlug ‘sightseeingsgewijs’ door Capljina gegaan om dan uiteindelijk nog voor het donker werd te eindigen in Medugorje. Dat is zowat het Lourdes van Bosnië. Hier hebben 6 kinderen in 1981 Moeder Maria zien verschijnen en sindsdien is het hier een bedevaartsoort. Tijdens het Joegoslavië regime en de oorlog in mineur natuurlijk, maar nadien is het hier snel volle bak op gang gekomen. We waren nog geen van beiden ooit in een bedevaartsoord geweest en wisten niet dat dat zo’n big business kon zijn (bijvoorbeeld hier staat een groot elektronisch aankondigingsbord dat aangeeft om hoe laat en waar en in welke taal er een mis plaats vindt). Fietsend langs het ene na het andere kraampje met paternosters, beeldekes, kaarsjes, T-shirten, kussens, wandelstokken, ..... riep Jan me toe: Jesus Christ IS a superstar. We zijn met de kinderen een stukje apparation hill op geklommen en dan om de beurt verderop naar boven gegaan want het was een moeilijke klim voor kleine beentjes en voetjes. We zijn zelf ook niet naar helemaal boven gegaan en wisten eigenlijk niet goed hoe het systeem op apparation hill in elkaar zat. Er waren daar op verschillende plekken beelden gezet en er stonden mensen rond te bidden, maar we hebben de betekenis ervan niet mee. Misschien is op elke plaats een verschijning geweest ofzo? In ieder geval was het een belevenis om eens mee te maken en ook hier weer waren we blij dat het niet meer het hoogseizoen was want het was nog steeds erg druk en precies voorzien op nog veel meer bezoekers tegelijkertijd. 

Geen evidente beklimming en afdaling voor Sam en Jip op apparation hill...

...en ze zijn dan ook na een moeizaam stuk blijven wachten tot Jan en ik om beurten de heuvel beklommen. 

De kerk waar de pelgrims komen bidden en achter de kerk is nog een grote openluchtkerk gebouwd. 

Sam en Jip in de kerk met hun gekleurde paternosters aan die ze van een verkoopster van een souvenierwinkeltje gekregen hebben (Jip had eerst een blauwe gekregen maar gooide die weg; hij wilde dezelfde als zijn grote zus natuurlijk. Dat stokje in zijn handen was ook niet zo'n goed idee in de kerk trouwens; hij is na het nemen van de foto nog beginnen trommelen en zingen. We gaan er van uit de Moeder Maria graag vrolijke kindjes ziet en wel snapt dat sommige kindjes lawaaieriger zijn dan anderen). 

Elk jaar krijgen ze hier in totaal zo’n miljoen bezoekers over de vloer. Dat merk je ook aan de stad: allemaal chique nieuwbouw en de prijzen liggen hier voor alles hoger. Behalve gelukkig voor de camping :-)

De bevolking is hier hoofdzakelijk Kroatisch en dat merk je echt wel. En zij laten dat ook goed merken; er was hier vandaag toevallig een trouw en voor de auto met het bruidspaar reed eerst een auto met een grote Kroatische vlag. 

Nu, Kroatisch of Bosnisch, het is hier even gezellig en we hebben een leuke tijd gehad met het bezoeken van de kerk en toebehoren. Morgen rijden we naar Trebinje en misschien stoppen we onderweg nog voor een bezoek aan Ravno en de grotten daar. Van Trebinje rijden we terug Kroatië binnen. We gaan 'die verdomde Kroatische kustbaan' opnieuw afrijden. Ah ja, de eerste keer was het veeeeeeeeeeel te warm en veeeeeeeeeeel te druk en hebben we zoveel parken, steden en dorpen niet kunnen bezoeken en we gaan nu terug om de draad terug op te pikken. En we kijken er naar uit. Maar nu eerst slapen. Byebye.