Slovenië - the sequel

Van het ene meer naar het andere dus. Van Bled naar Bohinj. Het was al laat en donker toen we in Bled vertrokken en dat is jammer want dan zie je onderweg niets van de mooie omgeving. Er is bovendien geen straatverlichting dus zie je alleen donkerte. En je hoort alleen het geratel van de camper. Verontrustend genoeg werd dat geratel op een paar kilometer van Bohinjska Bistrica, onze eindbestemming, in ijltempo steeds maar luider en luider. En de camper begon op het 'ritme' van het geratel ook steeds wilder en wilder mee te schudden. Kortom: een noodstop aan een benzinestation drong zich op. Het gedaver en schokken was plots wel heel erg snel verergerd en het voelde niet meer goed om nog verder te rijden op die manier. Het beste leek ons om alleszins aan het benzinstation te overnachten en dan ‘s anderendaags eventueel naar de dichtstbijzijnde garage te schokken of om toch maar meteen Touring (weeral) te bellen. Gelukkig was het geen probleem voor de eigenaar van het benzinestation dat we daar zouden overnachten èn er was wifi. We hebben vlug alle mogelijke scenario’s ivm de camperpanne de revue laten passeren (van worst case naar best case geschikt om postief te eindigen :-) ), de verschillende opties met voor- en nadelen afgewogen, een aantal vragen voor Touring opgeschreven, toch al maar meteen naar Touring gebeld met die vragen, beslist om ons ‘s anderendaags te laten wegslepen en dan nog een plezante avond gehad door naar The Graham Norton show op youtube te kijken. Het geratel aan de camper voelde zodanig slecht dat het worst case scenario wat ons betrof gerust wel eens waar zou kunnen zijn: naar huis gerepatrieerd worden met een heel erg kapotte camper. ‘s Ochtends was Sam niet zo blij met dat nieuws. Naar huis gaan op zich vond ze niet zo erg, maar dat we dan niet meer naar Venetië zouden gaan, was het slechte nieuws. Al sinds het begin van de reis is ze daar naar aan het uitkijken. We zijn toen in Westende in een pizzeria gaan eten en daar waren taferelen van Venetië op de muur geschilderd met de gondels en mensen met de typische maskers op. Al vanaf toen is Sam haar aan het verheugen op dat speciale stadje met de bootjes en de maskers. Ze weet niet eens dat er nog een hele grote verrassing wacht voor Venetië: oma en opa die mee komen city-trippen. In ieder geval is het gesprek tussen mij en Sam toen geëindigd met de afspraak dat àls we naar huis zouden moeten, we toch nog met het vliegtuig naar Venetië zouden gaan. En vanaf dan was hele panne-verhaal voor Sam een spannend avontuur. Heb ik even ‘sjans‘ gehad dat het zo ver niet is gekomen :-)

Camperpanne? Daar lachen wij eens goed mee: dat betekent meer avontuur!

Het wegslepen op zich was een heel avontuur voor de kinderen want ze mochten mee vooraan in de takelwagen zitten. En voor ons was het fijn want nu zagen we de mooie omgeving alsnog bij daglicht.

No comment....

Sam en Jip wisten niet waar het ze had toen ze vooraan in zo'n grote vrachtwagen mochten zitten.  En wij konden op ons gemak van de omgeving genieten. 

Grappig was dat we eerst terug naar Bled werden gesleept. De garage daar was echter niet geschikt voor het bekijken en eventueel repareren van de camper dus de garagist had nog een uur of twee nodig om rond te bellen om te zien hoe hij het ging oplossen met de camper en met ons, want wij moesten ook ergens ondergebracht worden. Wij dus terug Bled in en weer de tentoonstelling en filmpjes in het bezoekerscentrum gaan bekijken en opnieuw een lekkere vegan burger gaan eten. Na de middag werden wij en de camper naar Kranj gebracht (de camper met de sleepwagen en wij met een luxe BMW) naar een super vriendelijke garagist die gelukkig snel de diagnose had gesteld: de rubber rond het motorblok was versleten en daardoor vibreerde de motor tegen het chassis. 

Samen kijken hoe de camper onderzocht wordt. 

Geen al te erg probleem dus dat met een nieuwe rubber kon opgelost worden. Die rubber zou er pas de volgende dag zijn, dus mochten we op de parking van de garage blijven overnachten. Het was toen rond 16u in de namiddag en de kinderen hadden wel genoeg van de garage gezien, dus we zijn dan met de taxi nog naar het centrum van Kranj gegaan en hebben nog een gezellig stadsbezoekje afgelegd. Dat mocht trouwens op kosten van Touring, die taxi-rit. En ook de volgende dag opnieuw want we konden moeilijk de hele dag blijven kijken hoe ze de camper aan het maken waren met Jip en Sam. Dus wij kennen het oude centrum van Kranj nu redelijk goed :-) 

Een avondbezoek aan het oude stadscentrum van Kranj...

....en een dagbezoek!

Sam had een herfstmuts nodig maar kon niet kiezen tussen de groene zonder strikje of de roze met strikje. De groene was mooier maar ze wou ook zo graag een strikje.... Geen probleem voor de ontwerpster: er wordt ter plekke een strikje op de muts gezet.  

Het is gelukkig een fijn stadje en er was een hele leuke speeltuin waar Sam en Jip een paar uurtjes hebben zoet gemaakt. De camper was in de namiddag klaar en de kosten vielen heel goed mee, dus al bij al was de panne niet zo ambetant geweest. Maar waar we wel van geschrokken waren, was het feit dat de garagist nog drie andere mankementen had ontdekt. En niet zo maar mankementen: blijkbaar hebben we tot nu toe al heel erg veel geluk gehad dat de camper nog is blijven rijden. Het ergste van al is dat de mankementen eigenlijk door de vorige garagist (die de camper voor veel geld piekfijn ‘vertrekklaar’ had gemaakt, dachten we) hadden opgemerkt moeten zijn of zelfs dat ze erdoor veroorzaakt werden: 1) de kabel van de handrem lag op de uitlaat en die moet er eigenlijk onderdoor lopen, 2) een bout in de alternator zat los want er was geen moer opgedraaid en 3) de zekering in de cardanas zat mis waardoor die los zat. 'Onze' Sloveense garagist noemde het drie zware fouten. In ieder geval viel meteen bij de testrit op hoeveel vlotter de camper nu rijdt en vooral het gebrek aan ratel- en klinklanggeluiden. We hopen dat we nu zonder verdere Touring interventies de rest van de reis kunnen afwerken en veilig terug thuis geraken. En het moet opnieuw gezegd, net zoals de vorige keer: er werd een heel fijne en correcte service geleverd door Touring. En alle Slovenen waar we mee te maken kregen, waren zoals gewoonlijk heel erg vriendelijk. We hebben kortom nauwelijks gemerkt dat we een panne hebben gehad en zijn al bij al blij dat dit gebeurde want nu zijn er drie andere grote problemen opgelost. Gelukkig zijn we in panne gevallen! :-)

Met een ratelvrije camper zijn we dan ‘s namiddags goedgezind  naar Bohinjstra Bistrica getrokken. Opnieuw. En nu merkten we dat we maar een paar kilometer voor de camping gestrand waren twee dagen ervoor. De camping was bijna leeg en mooooooi. Het hele gebied is mooi en nu zeker met de verkleurende bladeren, de herfstgeur en het ondertussen betrokken weer dat bijdroeg aan de stemmige sfeer. Heerlijk. Sam en Jip hebben nog tot laat buiten gespeeld en zijn met druppende neusjes vlug iets komen eten in de camper om nadien in dikke pyjama’s onder veel dekens te kruipen. Het is weer eens wat anders dan sauna-temperaturen om middernacht :-)

Samen spelen in de speeltuin. 

In Bohinj op de camping: het voelt hier bijna aan als een bergvakantie. 

‘s Anderdaags zijn we in de voormiddag rond gaan fietsen in het dorp en in de namiddag zijn we naar het meer gefietst. 

Het prachtige meer van Bohinj. 

Dat was wel koud voor de kinderen. Wij fietsen ons warm, maar zij zitten stil natuurlijk en het was sowieso wel koud buiten tussen de bergen. Ze hebben dan ook niet echt kunnen genieten van het meer en onze hoop dat we er een warme chocomelk zouden kunnen drinken om op te warmen kwam niet uit: het is laagseizoen dus geen volk daar (heerlijk) maar ook geen catering (jammer). Elk voordeel heb ze nadeel hè. Gelukkig kent Jan veel leuke oefeningen voor kinderen en hebben Sam en Jip zich eerst terug warm gesprongen en gelopen voor we terug in de koude naar de camping moesten fietsen. Het meer van Bohinj is dus inderdaad veeeeeeel mooier dan dat van Bled. En de fietstocht was voor ons heerlijk om te doen, over een mooi fietspad en in de herstkoude en - kleuren. Gelukkig voor Sam en Jip brandde in het restaurant van de camping een lekker haardvuurtje en was de warme melk met honing zo klaar. 

Twee kleine ijsbeertjes na de koude fietstocht naar het meer. 

Na vijf minuutjes binnen waren ze de kou al vergeten. ‘s Anderendaags zijn we gaan zwemmen in het fijne aquapark van het dorp, hebben we erg lekker gegeten in het restaurant van de camping en zijn we via een bergroute naar Skofja Loka gereden.

We kozen een mooie onverharde bergroute van Bohinj naar Skoja Loka. 

Dat is een hele oude stad met nog de lay-out van in de middeleeuwen. We zijn daar ‘s avonds toegekomen en hebben een gezellige avond in de camper doorgebracht ipv nog de stad in te trekken. Dat was voor de volgende ochtend. Het was er leuk, het zonnetje was erdoor gekomen en de kinderen hebben de kleine straatjes fijn op en af kunnen lopen. 

Skofja Loka: klein maar fijn. 

Het mooie planfond van 'een' kerk. Maar we zijn de naam ervan vergeten...

Er was een leuke speeltuin en Sam en Jip hebben  genoten van het bezoek aan het museum in het kasteel. Er was daar ook een klas op schooluitstap en Sam en Jip zaten al bij de groep om mee te luisteren naar de Sloveense uitleg terwijl wij nog  onze jassen aan het weghangen waren enzo. Ze kregen ook een invulbundel en hebben een tijdje mee les gevolg en de opdrachten uitgevoerd. Tot groot jolijt van de klas natuurlijk.

Sam en Jip volgen mee les en vullen de opdrachtenbundel in. 

De permanente tentoonstelling bestond uit een overzicht van de geschiedenis van de streek en de stad met veel meubels, werktuigen, en materialen. Op de tweede verdieping ging het over de dieren die in de streek leven met oa een opgezette wolf en beer.  

Het was zo leuk en gezellig in Skofja Loka dat we pas laat in de namiddag vertrokken naar Ljubljana en de enige camping die de stad heeft. Er is dus geen keuze maar dat is ook niet erg want de camping was ruim, verzorgd en met weinig volk. En er was een hele fijne speeltuin met een kasteeltje, een tunnel, grote zandbak en last but not least een grote trampoline die veilig ingewerkt was in de grond. Sam en Jip zijn de hele tijd buiten aan het spelen geweest tot het donker werd. 

Spelen op de camping is: bloemen plukken, ....

.... ridder spelen in het kasteel....

....en vooral veel trampoline springen. 

Op zaterdag gingen we dan de stad bezoeken, maar we werden wakker in de gietende regen. Dat was geen goed begin. Goed ingepakt in regenjassen zijn we met de bus richting stad getrokken. En toen kwam de tweede slechte start. Bij het afstappen had Jan zijn rugzak laten liggen. Maar gelukkig zat er niet zoveel in <insert ironische toon> : de pampers voor Jip, de paraplu’s, de drinkflessen, de macro-lens en het fototoestel. Maar goed, paniekeren helpt op zo’n moment niet, dus we hebben ons meteen in twee groepen verdeeld: Jan en Sam gingen aan de andere kant van de straat wachten tot de bus zijn lus vervolledigd had en terug zou komen en Jip en ik zijn naar het toeristenbureau gegaan om de situatie uit te leggen. Daar gingen ze een aantal telefoontjes doen naar de buscentrale enzo en daar mocht ik een tijdje later terug gaan horen wat hun zoektocht zou opgeleverd hebben. Ondertussen was gaan wachten op de bus in retour volgens hen ook wel een goed idee. Zo gezegd zo gedaan dus en inderdaad: na een half uur passeerde de bus opnieuw met een buschauffeur die zonder verpinken de rugzak aan Jan overhandigde terwijl je hem zag denken: stupid tourists. :-)

Vanaf dan kwam de echte goede doorstart: het was gestopt met regen, er kwamen opklaringen, al ons materiaal was bij ons en er bleek een middeleeuws festivalleke in de stad bezig te zijn. Zo hebben we kunnen genieten van jongleurs, ridders die zwaardgevechten hielden, middeleeuwse gezangen, boogschieten, en een edelsmid die ridderharnassen en zwaarden aan het smeden was. En Ljubljana is een mooie mooie stad waar we erg van genoten hebben in een warme herfstzon. En vanaf nu is Jan  fan van de Ljubljaanse buschauffeurs. 

City-trippen met kinderen betekent ook wilde kastanjes rapen. Zo maar voor de fun. 

Een fonteintje bereikbaar voor peuters betekent gegarandeerd natte kleren voor Jip.  Gelukkig was het warm. 

Fijn spelen in het park in Ljubljana.

Zondag was een zonnige zachte rustdag, dwz Sam en Jip hebben de hele tijd in de speeltuin gezeten terwijl wij kookten, de was deden, de camper vertrekklaar maakten en deze post voorbereidden.  

En we kregen bezoek van ‘onze’ ontwerpster. In Bled op het ‘arts and crafts’ festival hadden we kennisgemaakt met een ontwerpster van stoffendesigns en hadden bij haar vier kussenslopen besteld die ze bij ons op de camping kwam afleveren. Zo gaat dat in Slovenië. We indeed feel SLOVEenia :-)

We wilden op tijd naar Venetië vertrekken om daar zeker een dag op voorhand te zijn als Lut en Frans aankomen, dus zijn we ‘s zondags nog richting Predjama en  Postonja getrokken om daar -respectievelijk- het kasteel en de grot te bezoeken. We hadden ondertussen al met wat Slovenen gebabbeld die allemaal tips gaven over leuke dingen om te zien en doen met kinderen en hoewel de grot van Soça mooier is, is deze van Postonja vooral heel doenbaar met kleine kinderen. Dus kiezen we nu voor de makkelijke toeristische optie en later als Sam en Jip wat meer speleologie-rijp zijn, kunnen we de andere grotten komen bezoeken. Maar eerst dus naar Predjama, een kasteel dat in/aan een grot gemaakt is. Om zoveel mogelijk van het landschap te zien, reden we binnendoor op de kleine baantjes en werden beloond  met prachtige uitzichten. Maar daardoor kwamen we ook later dan gepland toe aan het kasteel en konden we nog net zien hoe de deuren dichtgingen voor sluitingstijd van 17u. Maar dat was niet zo erg, want de kleine parking bij het kasteel was perfect om te overnachten, dus zijn we eerst frietjes gaan eten in een klein restaurant dichtbij het kasteel, hebben nog een avondwandeling gemaakt naar het bos onderaan het kasteel en zijn dan op de parking van het kasteel gaan dromen over ridders en prinsessen. 

Het kasteel van Predjama: indrukwekkend gebouwd in en aan een rots.  

De bossen in de vallei rond het kasteel.

Een wandeling aan het kasteel in de regen: gezellig! Zeker als nadien lekkere frietjes volgen. 

Tijdens de wandeling hebben we een vuursalamander kunnen spotten. 

‘s Ochtends op de camping in Ljubljana nog hadden we op de radio (de eerste keer dat we Stubru hadden gestreamed op de laptop) gehoord over de wolkbreuk die Nice en omstreken vier uur lang had geteisterd de vorige nacht. Wel, die wolkbreuk was zeker tot boven Predjama geraakt ‘s avonds want plots is het beginnen gieten en onweren zoals in de beste rampenfilm. We konden elkaar niet meer verstaan door het lawaai van de regen die met bakken tegelijk op de camper neerstortte. Sam en Jip hebben gewoon rustig door geslapen en waren ‘s ochtends vroeg fris en monter om het kasteel te bezoeken. En gelukkig dat ze veel energie hadden want er waren veel en grote treden in het kasteel dat van binnen net zo indrukwekkend was als de buitenkant. 

Terwijl we aan het wachten waren tot het kasteel open ging 's ochtends hebben we de nesten van de roofvogels in de rots proberen te spotten. We denken dat Jip ze het beste gezien heeft...met zijn rug naar de rots toe :-)

De alarmbel van het kasteel: een populair plekje voor twee kleine bengeltjes die graag 'alarm slaan'. Sam had trouwens één van onze audioguides afgesnoept en luisterde aandachtig naar de uitleg ... in het Engels. :-) Meestal deed ze gewoon of het een telefoon was en vertelde ze aan haar denkbeeldige gesprekspartner wat ze zag. 

Toen we buitenkwamen scheen de zon prachtig en tegen dat we op de parking van de grotten van Postojna waren, was het zelfs warm genoeg om fijn buiten te eten. En dan moesten we op tijd naar de grot vertrekken want we hadden een ticket voor de trein van 14u. Jaja, er rijdt een trein door de grot. Dat zegt al iets over hoe groot de grot is. Maar om voldoende duidelijk te kunnen omschrijven hoe mooi en adembenemend de grot is en hoe groot de hallen zijn (in één hal worden concerten gehouden), is onmogelijk. Ik doe dus ook geen poging. En helaas geven de foto’s ook geen adequaat beeld. Ik kan alleen maar zeggen: ga zelf een keer kijken en wordt van uw sokken geblazen door de schoonheid van de natuur. 

Bij het binnenkomen in de eerste hal worden Sam en ik eventjes overweldigd. 

Het commerciële en uber-toeristische gedoe neem je  er zeker graag bij. Wij waren er van geschrokken want hadden niet verwacht dat het een zo groots opgezet spel ging zijn qua toeristen in- en uitstroom maar na 2 seconden in de grot, namen we dat er heeeeeeeel graag bij. We zijn na het bezoek aan de grot nog zo lang mogelijk blijven rondhangen in een mini-speeltuintje voor de kinderen net buiten de grot want het was ondertussen echt zomer geworden. Jammer dat we net dan 2 uur onder de grond bij 10° hadden gespendeerd :-)

Na de zonneschijn volledig uitgebuit te hebben, zijn we verder op het uber-toeristische pad blijven rondtrekken en hebben onze nomaden-mobiel op de parking van de stoeterij van Lipica gezet om te slapen. Lipica is de originele thuishaven van de beroemde Lipizzaner paarden en er stond een klein meisje te springen om de paardjes ‘s anderendaags ‘s ochtends meteen te gaan bezoeken. 

Wachten aan de poort tot het openingstijd is. 

Het was kalm en we hadden een gids voor ons alleen. Dat was makkelijk om de informatie op het gemak te vertalen voor Sam en ook om haar vragen aan de gids te kunnen stellen. Het is meer dan gewoon maar paarden kweken wat ze hier doen, het gaat om een echte ‘boekhouding’ om bij te houden van welke van de zes ‘stamhengsten‘ de paarden afstammen en de paarden worden pas na een aantal jaren, als de talenten en het karakter naar boven komen, ingedeeld in groepen om getraind te worden al naargelang. Nog een leuk weetje is dat de paarden allemaal donkerbruin of zwart zijn als ze geboren worden en maar pas wit of wit/grijs worden na vijf of zes jaar. 

Het was een erg leuk bezoek aan de stallen en het museum waar trouwens veel fijne interactieve installaties stonden voor kinderen. Genoeg in ieder geval om Sam haar teleurstelling te doen vergeten over het feit dat ze niet op een paard had mogen zitten.

Sam haar tekening van een paard begint al aardig te lukken. 

Bijna net zo leuk als op een echt paard zitten. 

Onderweg naar Stanjel zijn we nog voorbij de wei gereden waar de merries en de jonge paarden aan het grazen waren. Een mooiere afsluiter voor het bezoek aan Lipica konden we ons niet wensen. 

Als laatste ‘item’ op de reisroute in Slovenië (sniksnik) stond Stanjel. Een dorp uit de middeleeuwen boven op een heuvel waar ik gerust de term pittoresk tegenaan wil gooien. Het is trouwens ook de plaats waar we ons zullen settelen als we de euromillions of iets navenant winnen. Net zoals de grot in Postojna is ook Stanjel moeilijk te beschrijven, maar ik doe toch een poging. De straatjes zijn eigenlijk kleine wegeltjes, deels uit grint, deels uit ruwe asfalt. De huizen zijn ofwel ruïnes ofwel  mooie originele en authentiek gerenoveerde karst-huizen (stenen huizen uit de Karst-streek), allemaal door elkaar. Het kasteel waarlangs je het dorp binnenkomt is verwoest in de tweede wereldoorlog en slechts voor een klein deeltje terug opgebouwd. De piekfijne Ferrari-tuin ligt naast een verwilderde heuvelflank. Bomen groeien overal, ook in het midden van ‘de weg’. Verspreid in het dorp vind je hele oude waterputten. En het binnenpleintje van het kasteel is één van de mooiste plekjes op aarde. Waar het in Postojna nog zomer was, was het nu 24 uur later volop herfst met een onophoudelijke druilerige regen en mist die langzaam vanuit de vallei naar boven kwam. Maar dat deerde in de verste verte niet, in tegendeel het paste perfect bij de gezellige, gemoedelijke sfeer die Stanjel uitademde. 

Aan het 'Karst-huis' dat zelfs stenen dakpannen en een stenen dakgoot heeft. 

Samen kijken naar de mist die de vallei langzaam helemaal opvult. 

Toen we aanklopten in de 'souvenierwinkel' werden we meegenomen in de garage van de vriendelijke meneer die daar 'vuurgravures' maakte. Heerlijk huiselijk.

De tuin van Villa Ferrari. 

Onze toekomstige binnentuin. 

Stanjel was, kortom, de perfecte afsluiter voor onze passage door Slovenië, een land waar we onszelf zeker nog terug zien komen. We hebben 200% genoten van elke minuut hier. Het is nu aan Italië om beter proberen te doen.... èèèèèèèèèèèèèèèèèè!