Duitsland II

Eerst en vooral: PROFICIAT aan Billie-Rose en haar trotse mama, papa en grote broer!

We vinden het een hele mooie naam (maar dat wisten ze al :-) ) en hopen dat alles goed verlopen is en blijft goed lopen. 

Niet alleen is er klein meisje bij gekomen in de wereld sinds de laatste blog; wij hebben ook heel wat gezien, gedaan en beleefd. 

Een korte samenvatting met veel foto’s hieronder. 

Na de regendag op de camping in Berlijn, hebben we de camper opgeruimd, de natte kleren gewassen en gedroogd en zijn we richting Berlijn getrokken. Gewoon zo dicht mogelijk bij het centrum en in de buurt van een metro- of tramstation. De zoektocht ging heel vlot en we stonden mooi geparkeerd bij een speeltuintje en op 5 minuten stappen van een metrostation. Onze bedoeling was om gewoon wat te struinen in Berlijn en te eindigen in Kunsthaus Tacheles. Een paar jaar geleden hebben we daar veel gezeten omdat het zo leuk was met het strandzand, de kleine parkjes en meertjes om in te spelen. Ideaal voor de kinderen dachten we. Zo gezegd, zo gedaan. Alleen hebben ze -zonder ons een keertje te bellen of mailen- Kunsthaus Tacheles naar een andere locatie verlegd.... 

We zijn dan maar naar een speeltuintje getrokken en daar hebben de kinderen hun goed geamuseerd tot ze honger kregen. 

                          

Rustig iets gaan eten, zat er niet in: Jip kreeg een crisis en heeft de hele tijd, maar dan ook werkelijk de hele tijd geweend. Hij was boos op alles en iedereen en er was niets, maar dan ook werkelijk niets mee aan te vangen. Soms zie je gezinnen in restaurants met vervelende kinderen die de maaltijd serieus storen door onafgebroken te krijsen. Zeg maar: de maaltijd verpesten. En we weten allemaal wat we van zo’n gezinnen of ouders denken... Nu dachten alle restaurantbezoekers (inclusief het personeel), precies DAT zeker ook over ons....

En nadien in de tram nog eens.... Weer zo’n crisis die even abrupt ook weer stopte. Later in de camper hebben we gezien dat de rechter bovenkies aan het doorkomen was, maar die plek zag paars/zwart. Geen idee van wat: bloedblaar? op zitten bijten? In ieder geval: dat moet dus serieus pijn gedaan hebben en kan wel eens een verklaring zijn voor de abrupte crisissen. Er zijn er sinds nog 2 geweest, en bij de laatste was echt duidelijk dat het om zijn tanden ging. De crisis werd namelijk aangekondigd met eerst een riviertje speeksel ter grote van de Moldau. Jaja, Jip zal zijn tanden verdiend hebben hoor. 

In ieder geval hebben Sam en Jip ‘s avonds nog fijn gespeeld in het speeltuintje waar we geparkeerd stonden en dan zijn we naar de parking van de dierentuin gereden waar we hebben gegeten en geslapen om dan ‘s anderdaags ‘s ochtends als bijna eerste aan de deur te staan voor een dagje plezier. Het was een prachtige dag, er was weinig volk en de dieren waren even triestig als in andere dierentuinen maar dat beseffen Sam en Jip nog niet dus die hebben 100% genoten. Jip wil alle diertjes maar eten gaan geven. Die zoekt snel een plukje gras of een blaadje en loopt naar alle dieren toe ondertussen smak-geluiden makend. Net zoals hij Schmerly en Berly ook eten gaat geven. 

Vroeger begreep ik de krantenartikels niet over peuters in dierentuinen die bij de dieren terecht komen en daar god-weet-welk lot ondergaan. Er staan hekken, peuters zouden toch een aangeboren angst voor een panter moeten hebben, en de ouders staan erbij.... Nu, door Jip, begrijp ik hoe zulke dingen kunnen gebeuren. Jip klimt overal - vrij van enige angst- op, onder of tussen. En naar grote dieren nog het liefste. Gelukkig is Sam het tegenovergestelde zodat we haar ‘normaal’ in het oog kunnen houden en Jip extraextraextra goed in het oog houden. Maar de dag was dus perfect. Zeker ook omdat de afsluiter een bezoek aan het water- en zandspeelparadijsje was. Lees: het modderspeelparadijsje. Daar hebben ze zich beiden nog goed geamuseerd. 

Na het avondeten in de camper zijn we doorgereden naar Cottbus.  Het eerste plan was richting Frankfurt (a/d Oder) te rijden, maar daar voorspelden ze voor de komende dagen regen. In Cottbus zijn we naar park Branitz geweest. Een pareltje landschapsarchitectuur vanwege prins Pückler die in zijne tijd nogal een curieus ventje moet geweest zijn. Maar parken inrichten, dat kon hij wel inderdaad. We hebben de hele dag daar vertoefd en zijn over de middag gaan koken in de camper die op een mooi plekje op de parking stond.

Kikkers zoeken in één van de parkvijvers.

Spelen in park Branitz.

De bedoeling was om ‘s avonds naar een winkel te rijden, nieuwe proviand in te slaan, te eten op de parking en dan door te rijden tot voor Dresden. Maar dat was buiten Jip zijn verrassing gerekend. Terwijl we aan het opruimen waren van het middageten, had ik al gezien dat Jip een steen in de gaten van wielen probeerde te steken. Maar die was gelukkig te groot. Ik heb hem dan natuurlijk proberen duidelijk maken dat het niet de bedoeling is om stenen in de camper te steken en hem extraextraextra goed in het het oog gehouden (cfr. Tiergarten). Maar toen we ‘s avonds vertrokken van de parking hoorden we toch een vreemd geluid aan het rechtervoorwiel... . We wisten natuurlijk meteen hoe laat het was. Enfin om het vele gepruts met schroevendraaiers en andere middelen samen te vatten: Jip was er dan toch blijkbaar in geslaagd om vier stenen te deponeren die wèl in de gaten van de wielen pasten voor ik hem betrapte met de te grote steen. En die stenen zaten natuurlijk al half tussen de remschijf. Het scheelde niets of Jan had het wiel eraf moeten halen. Of nog leuker: Touring had de camper moeten wegslepen met een kapotte remschijf. 

"Hoeveel stenen zitten er eigenlijk tussen de remschijf????"

"Ik weet het! Maar ik verklap lekker niets."

Goed, dat betekent dus dat we Jip extraextraextraextra goed in het oog gaan houden hè. En dat betekende ook dat de winkels al dicht waren tegen dat we konden vertrekken. Onderweg naar Dresden, heeft Sam wat cracotten gegeten en Jip was eigenlijk meteen na het vertrek in slaap gevallen om dan nadien op de parking waar we gingen overnachten wakker te worden en dan nog tot elf uur naar de vrachtwagens te kijken. Zo slapen op een parking vlak voor de volgende halte is een prima systeem trouwens. We vertrekken op het moment dat de kinderen moeten slapen, we parkeren aan een tankstation op een half uur van de volgende bestemming, leggen de kindjes in hun bed en kruipen er zelf ook in. ‘s Anderdaags ontbijten we op de parking (ultiem vakantiegevoel) en rijden dan nog eventjes door naar de volgende bestemming. En die was in dit geval Dresden. Prachtig, mooi, Dresden. Echt de moeite van een citytrip waard. We hebben gewoon langs de kant van de weg gestaan, voor het zwembad waar we in de namiddag gingen zwemmen. Eerst boodschappen gedaan (ah ja, want dat was niet gelukt de avond ervoor wegens vier stenen tussen de remschijven), gekookt, picknick gegeten en naar het zwembad.

Picknicken in het park voor het zwembad in Dresden.

Terwijl we daar binnen waren, passeerde een fikse regenbui. Na het zwemmen wilden we de stad verkennen op de fiets maar al ter hoogte van de markt waren zowel Sam als Jip in slaap gevallen. En zo’n fietsstoeltje is echt niet comfortabel om te slapen voor zo’n kleintjes. Dus zijn we afgestapt aan een terrasje, hebben ze op onze schoot genomen en laten verder slapen. En terwijl we daar zo zaten, droog onder een grote parasol, passeerde er nog een fikse regenbui. Twee keer ‘sjans’ gehad. De meteo-sites hadden ook wel wat regen voorspeld voor zaterdag en de rest mooi weer. Daar met Sam en Jip slapend op onze schoot, hebben we besloten om een nachtje te blijven om ‘s anderendaags de stad deftig te gaan bezoeken. Gelukkig maar, want het was een superdag. We waren begonnen met een bezoek aan de kinderafdeling van het Hygiëne museum met een opstelling over de vijf zintuigen. Dat vonden zowel Sam als Jip heel fijn. En ze werden ook nog geschminkt op het einde. Jip was zo moe van het rondhossen in het museum die is meteen toen hij in de buggy zat, in slaap gevallen.

Wut u meen I is doink it rong?

Sam wilde natuurlijk een vlindertje zijn...

...en Jip is van nature een aardig beestje/clowntje.

En papa vond het ook fijn in het museum.

Nadien de Kreuzkirche bezocht waar Sam compleet mee was met de kleine fototentoonstelling over het wedervaren van de kerk door de decennia heen. Bij alles stelde ze vragen en was ze heel oprecht geïnteresseerd. Schattig om te zien. En ook in de stad wilde ze echt rondkijken naar de gebouwen en merkt ze speciale gebouwen op. En ook wel 'coole' auto's. :-)

Dresden is mooooooi.

Ze wilde eigenlijk nog langer blijven, maar wij wilden door om te kunnen gaan picknicken; we hadden honger. Dat werd opgelost op een bankje op de grote markt. Gezellig. Na de lunch zijn we de stad ingetrokken, eerst richting Neustadt op het gemakske. En nu was het Sam haar beurt om lekker in slaap te vallen in de buggy. Veel was autovrij, dus Jip heeft veel kunnen rondlopen en klimmen en klauteren. 

"Ja natuurlijk! Ik ben 1,5 jaar dus ik ga alleen op stap door Dresden." Jip vertrekt dan met zijn handjes op zijn rug omdat hij denkt dat alleen rondstappen dan mag want in winkels mag hij ook alleen rondstappen met zijn handen op de rug...

Altijd opletten bij een fontein of andere waterpartij want Jip klimt er zonder verpinken in.

Terug in de oude stad zijn we langs alle ‘kastelen’ gewandeld en zijn Sam en Jan nog naar een tentoonstelling geweest: Die Teile des Ganzen. Jip en ik zijn er eventjes geweest, maar Jip vond de akoestiek in de zaal te fijn om te stoppen met roepen en lallen, dus wij zijn vroeger naar buiten gegaan. Jammer, want het was echt een mooie tentoonstelling? Sam heeft er van genoten. Op een klein pleintje stonden twee straatartiesten hele grote bellen te blazen in grote getallen. Jip was te moe om nog iets te ondernemen, maar Sam is blijven lopen achter de bellen aan. 

Bellen vangen.

We zijn via het park terug naar de camper gegaan. Daar had Jip zijn tweede (of derde) adem gevonden en hebben ze nog bloemetjes geplukt en rondgelopen. En ook terwijl ik het avondeten maakte, hebben ze nog fijn gespeeld in het gras. 

En was het tijd om te vertrekken. Niet alleen naar een andere stad, maar naar een ander land...