Slowakije rond

De ochtend van de 14de zijn wij met de kinderen, de camper en al onze emoties vertrokken naar een andere camping. Die van  Bratislava was niet de plek waar we mijn verjaardag wilden vieren, ook al zou het vieren eerder in mineur zijn wegens het verdrietige nieuws. 

We reden naar Bojnice, daar beloofde de reisgids één van de mooiste kastelen van midden-Europa en de campinggids een rustige, idyllische camping. En beide gidsen hadden het juist. We stonden in een mooi dennenbos, er was proper sanitair en een leuk terras. 

Om op de camping te geraken hebben we een paar pittige haarspeldbochten steil naar boven moeten nemen en dat heeft de camper toch wat moeite gekost. De koppeling heeft nog een tijdje heel ‘lekker’ geroken. Meteen werd ook duidelijk dat we dorpjes en steden nog meer in de richting van het Tatragebergte beter niet gaan bezoeken met deze camper. Dat kan het beestje van 22 jaar niet aan. 

We hebben de rest van de dag rustig doorgebracht, het heeft eventjes een beetje geregend wat verfrissend en welkom was en dat vond Jip ook (zie het filmpje hieronder waar hij onder een druppende regenpijp staat). ‘s Avonds hebben samen nog kaarsjes uitgeblazen op twee potjes soja-pudding (meegenomen vanuit België). 

Acrobaatje Jip gaat niet zitten op een wip...hij staat er liever op recht.

Happy 40.

Hetzelfde als Fred Astaire ... maar dan anders.

De volgende dag zijn we dan met de bus naar het charmante centrum van Bojnice gegaan. Daar hebben we een beetje rondgewandeld, iets gegeten, Sam en Jip hebben gespeeld in de ligkussen terwijl Jan en ik een koffietje dronken en dan hebben we het kasteel bezocht dat inderdaad heel mooi was.

Kasteel van Bojnice.

We volgenden een rondleiding van anderhalf uur en Sam en Jip hebben zich uitstekend geamuseerd en gedragen. Sam was helemaal onder de indruk van de bedden van de prinsessen en al dat andere moois, behalve de grotten onder het kasteel; die vond ze niet zo leuk. Jip natuurlijk des te meer want het galmde daar. Ik denk dat ze tot in de toren gehoord hebben dat Jip Kenis graag zijn echo test. Na de tour kwam voor Sam nog het hoogtepunt van de dag: aan de ingang stond een meisje ‘verkleed’ als prinses souveniertjes te verkopen. Sam heeft een hartjesketting gekregen en aan de poort stond een andere prinses waar ze mee op de foto mocht. Amaai, zo stralen dat ze deed, ze wist echt niet waar ze het had.  

No comment.

Op de terugweg hadden we nog net de tijd om wat verse inkopen te doen voor de laatste bus (om 15u15 al) naar de camping zou vertrekken. De buschauffeur knikte overtuigd jaja toen we vroegen of hij naar de camping reed maar draaide vervolgens een andere richting uit en stopte onderaan het dorp waar iedereen moest afstappen. Op onze vragen over deze nogal onverwachte wending kwam een hele uitleg in het Slowaaks waar we nog in geen honderd jaar wijzer van geworden zouden zijn. Om één en ander uit te klaren, hebben we er een paar jonge meisjes bij geroepen die een beetje Engels konden en daar legde de buschauffeur aan uit dat we zeker aan de camping konden geraken door eerst een andere bus te nemen naar een helemaal ander dorp, en dan daar overstappen op weer een andere bus maar daarvan wist hij dan niet welke en of die nog zou rijden die dag. Enfin, echt wel een beetje van slechte wil hoor. Dat zagen we ook aan de gezichten van de meisjes die niet alles vertaalden. Goed, daar in de warmte blijven discussiëren met zo iemand was niet leuk en zou ons bovendien niet boven brengen naar de camping. We zijn dan maar naar boven beginnen stappen tot aan één van de kuurhotels en hebben onze precaire situatie uitgelegd aan de vriendelijke receptioniste die een taxi voor ons regelde. Voor vijf euro zijn we dan vanuit de geairconditioneerde hotellobby tot aan onze camper gebracht. Niet slecht als je ziet wat voor ellendige namiddag dat ‘grapje‘ van dat buschauffeurke ons had kunnen bezorgen: ofwel met de kinderen en de buggy’s met de bus rondreizen van dorp tot dorp hopend dat we er zo zouden geraken ofwel in volle zon de buggy’s de berg opduwen langs de kant van de weg ofwel met de buggy’s wat gaan 4x4-en en via het bos naar boven stappen. Vijf euro is dan echt peanuts.

‘s Avonds hebben we nog geskyped met moesje want die was jarig. Het was leuk om ook de rest van de familie nog eens te zien en horen. Dat vonden ook de Slowaakse kinderen die iets verderop van de camping een vakantiekamp hadden en op de camping kwamen eten: ze hebben lustig mee geskyped. Nadien wilde Sam nog een paar keer naar mijn verjaardagsfilmpje kijken. Zij en de Slowaakse kinderen hebben genoten en Sam kent het filmpje ondertussen vanbuiten denk ik. 

Na de moeite van de camper om de berg op te geraken, hebben we de route wat herzien en goed gecontroleerd waar de volgende geplande haltes liggen: in valleien of in de hoogte. Dat laatste vermijden we dus. Zo hebben we wat aan sightseeing in Previezda gedaan (en ook grote inkopen daar), Kremnica bezocht, gaan zwemmen in Turcianske Teplice en Banska Stiavnica gaan bewonderen. 

Kremnica is een charmant oud mijnwerkersstadje waar het heel aangenaam rondlopen was. 

Rondlopen in Kremnica.

Hoewel oud mijnwerkersstadje: ze hebben daar blijkbaar ook problemen met de nieuwe mijnbouw die de grond komt leegplunderen en een milieucatastrofe achterlaat.

Sam had daar op een gegeven moment een ‘podium’ ontdekt waar ze een tijdje liedjes en dansjes heeft opgevoerd (eigenlijk gewoon de trappen van het bankkantoortje).

Hetzelfde als Ginger Rogers....maar dan anders.

Jip heeft ook wat kunstjes vertoond waarvan de beste was: in één keer, zonder zijn handen te gebruiken, de grond raken met zijn gezicht. Het was niet zo'n grappig kunstje als de liedjes van Sam. Noch wij noch Jip kon er mee lachen....

Ook acrobaatjes vallen soms hè. En sommigen zijn dan ook nog eens heel boos...

We hebben in Kremnica overnacht en zijn de volgende ochtend het skimuseum gaan bezoeken en hebben geprobeerd het kitsch museum ook te bezoeken maar de eigenaar nam ofwel niet op op het nummer dat we moesten bellen, of brabbelde iets in het Slowaaks en legde dan toe. Jammer want we hadden er naar uitgekeken. 

Otvorené?! Mijn botten Geraard. 

De warmte deed ons verlangen naar een zwembad en dat hebben we in Turcianske Teplice gevonden. Heerlijk buiten zwemmen en dollen met de kinderen bij 33°C en gelukkig wat bewolking die opkwam om niet de hele namiddag in de zon te moeten zitten. 

Het avondeten zijn we gaan klaarmaken en opeten aan de markt van Banska Stiavnica. Ook een oud mijnwerksstadje dat ondertussen -terecht- werelderfgoed is geworden. 

De camper viel misschien wat op in het straatbeeld...

Lekker avondeten op de stoep. Marginaal? Een beetje maar!

We hadden daar als bij toeval een kleine schattige Nederlandstalige gids van 3,5 jaar gevonden die ons gratis een rondleiding wilde geven en zeer professionele uitleg gaf over al de prinsessen die in de verschillende kastelen woonden. 

Gids Sam Kenis heeft dat goed aangepakt. 

Banska Stiavnica is mooi gebouwd tegen de hellingen aan.

En Sam en Jip waren blijkbaar nog niet moe na de tour van de stad want dan hebben ze nog een hele tijd gelopen en gesprongen in de zitzakken die bij het cafeetje lagen waar we iets waren gaan drinken. 

De nacht hebben we doorgebracht bij een tankstation in de buurt van Budapest. Het was een lange rit langs een kleine baan en aan de grensovergang in het vignettenkantoortje wilde ze eerst op zijn meest onvriendelijk weten voor hoelang ik een vignette wilde en hoe ik dat wilde betalen en wat voor auto we hadden om dan gewoon nee te schudden en iets in half-duits te brabbelen over een tankstation 20 km verderop. In het vignettenkantoor wilde ze geen vignette verkopen.... De eerste kennismaking met Hongarije was dus al meteen goed raak. Maar nadien aan het tankstation/ ‘kampeerplaats’, met een geldig vignette in ons bezit, een warme wind die wat zuurstof de camper inblies en een showspel van bliksemschichten boven Budapest dat we in de verte zagen liggen, was die eerste kennismaking al snel vergeten. We keken uit naar Budapest de volgende ochtend.