Durmitor en Pluzine

Op naar het Nationaal Park Durmitor. Net zoals de weg naar Niksic is ook deze route mooi. Wat een prachtige, ruwe natuur hier. We hadden opgezocht welke camping het dichtste bij het zwarte meer ligt, want Jip en Sam zouden zelf moeten stappen naar het meer. Het meest dichtbij was camping Ivan Do in Zabljak, te bereiken via een steil, heel steil weggetje met een haarspeldbochtje in. Maar de camper heeft dat goed gedaan. Hout vast houden natuurlijk, maar tot nu toe zijn we heel erg aangenaam verrast van de rij-capaciteiten van de camper. Het woongedeelte is een beetje minder in orde omdat de leidingen meteen stinken als we twee dagen stilstaan, de koelkast alleen maar werkt op gas of netstroom en dus niet als we aan het rijden zijn, en er geen airco is. Maar dat laatste was in Durmitor geen probleem want het was daar heel betrokken en lekker fris. Sam wilde zelfs meteen haar regenjas aan doen en haar kap op zetten (en heeft dat ook gedaan). 

Jas aan en kap op en niet willen luisteren als wij zeggen dat het echt niet zooo koud is :-)

Fijn spelen op de camping in Zabljak.

De camping lag heel mooi met het Durmitor gebergte rondom en we parkeerden naast de koeienstal en bijhorende geur :-) . Er was bijna geen volk en een mooi nieuw sanitair gebouw echt tiptop gebouwd maar helaas nog nooit gepoetst. Ik wilde er echt niet douchen met de kinderen of handwas doen: alles zou vuiler uit de wasbak komen dan dat het erin was gegaan. We zijn meteen naar het dorp gewandeld, een typisch ski-dorp in de zomer eigenlijk, en ook onderweg viel het vuil op spijtig genoeg. Het is jammer dat bezoekers aan een nationaal natuurpark de behoefte voelen om hun afval langs de kant van de weg te smijten. Echt jammer.

Vuilnis overal....

Wat niet jammer was, was het mevrouwtje dat aan onze camper kwam kloppen om een typisch gerecht te komen verkopen: een quiche/cake met kaas en spinazie en eieren, en hij was nog een beetje warm. De pastasaus was net klaar, maar die kon de koelkast in voor de volgende dag: die cake ging er bij Jan, Jip en Sam in als zoete broodjes. In een mum van tijd was hij op. Ze waren het er alle drie roerend over eens dat het overheerlijk was. 

Overheerlijke cake; specialiteit van de streek.

De dagen daar in Durmitor kunnen we voor de rest samenvatten als:  spelen, koken, wandelen, fietsen en rusten. De koudere nachten deden ook goed. Nog een keer slapen met een deken: heerlijk :-) .

Jip heeft mijn fiets kunnen repareren gelukkig. 

Twee keer plezier: eerst schelpjes zoeken in Kroatië en ze dan nadien in Montenegro kleuren.

De wandeling naar The Black Lake is goed gegaan en we hebben daar een fijne dag gepasseerd. De avond ervoor was de mevrouw weer langs geweest om cake te verkopen en we hadden er eentje gekocht om mee te nemen op picknick. De cake was niet meer warm, maar heeft daar in die setting ook heel goed gesmaakt. Jip was in een onbewaakt moment wel natuurlijk weer tot aan zijn knieën in water gegaan en kon zijn schoenen niet meer aandoen zo kletsnat en koud. Dus de terugweg was een boswandeling met klimmen en Jip op de arm, en dan was hij nog in slaap gevallen ondertussen. Onze armspieren werden goed getraind. Sam heeft heel flink alles meegestapt. 

Poseren voor het zwarte meer.

Spelen met stokken aan het zwarte meer.

Jip is boos omdat hij uit het meer is gehaald door Jan. Hij is doorweekt tot aan zijn knieën. 

Heel grappig was dat onze Servische buren van op de camping in Morinj daar ook plotseling toekwamen. Die waren op weg naar huis en maakten even een tussenstop en parkeerden toevallig aan de camping. We hebben ook kennisgemaakt met de Servische overbuurvrouw die in Durmitor een vakantiehuisje heeft van haar grootvader. Haar kleinste  zoon (Pjetar) was bij ons komen spelen en we raakten aan de praat. Zij komt al bijna heel haar leven in Zabljak, Durmitor en kon veel vertellen over hoe er de laatste jaren heel veel gebouwen zijn bijgekomen en niet allemaal met vergunning. En ook hoe het bestuur geen moeite doet voor de inwoners van Zabljak die ook inkom moeten betalen voor het park. Nogal raar om inkom te moeten betalen voor een bos dat eigenlijk je eigen tuin is... Ze zei ook dat het niet zo erg zou zijn om te betalen als ze tenminste zouden zien wat er met het geld gebeurt, maar het vele vuilnis was ook haar en vele dorpsbewoners een doorn in het oog en ze kende één van de reddingswerkers die dikwijls nog ‘s nachts domme onvoorbereide toeristen die de bergen in trokken moeten gaan redden. En dat is vrijwilligerswerk, de gemeente betaalt daar niets voor. Tijdens het avondeten, toen de aardappelen bijna klaar waren, viel de gas uit: beide pullen zijn op. De patatjes hebben verder gekookt bij onze Duitse buren, dat was niet zo’n probleem maar we hadden er een missie bij voor de volgende dag: uitchecken en gas zoeken. Maar de volgende dag begon iets of wat anders want Jip was uit ons bed gevallen en ons bed is zo’n 1,5m hoog.... Sam en Jip zaten er beiden in en ik stond erbij maar heb me 1 seconde gebukt om een sokje van Sam op te rapen en toen is Jip eruit gekieperd. Hij werd heel wit en stil en dreigde de hele tijd in slaap te vallen, dus zijn we toch maar vlug gaan vragen waar er een dokter was. Er waren Belgen toegekomen op de camping met een auto en die hebben we gevraagd om naar het ziekenhuis te rijden. Onze chauffeur, Karl, bleek ook Russisch te spreken en dat was wel handig om uit te leggen in het ziekenhuis wat er gebeurt was (Russisch lijkt wel wat op Servisch blijkbaar). De dokter die Jip heeft onderzocht was er gerust in dat er niets ernstig aan de hand was, maar dat Jip een soort van stressreactie vertoonde van de val. We kregen voor alle zekerheid een verwijsbrief mee voor een groter ziekenhuis 60 km van Zabljak voor moest Jip nog slechter worden. Ondertussen was Jip wel al terug rechtop gaan zitten en had hij ook al eens gezwaaid naar de dokter, dus dat stelde mij wel wat gerust. En terug op de camping vroeg hij ook om ontbijt en heeft hij goed gegeten en niets moeten overgeven. Maar toch waren we de hele dag extra waakzaam en ik ook wel nog heel ongerust want hij was toch maar stilletjes en natuurlijk kon ik mezelf wel vervloeken omdat ik niet oplettend genoeg was. Normaal ben ik degene die altijd over-voorzichtig is en dan in die ene seconde dat ik me buk, valt Jip uit bed... 

In ieder geval was er geen reden om niet onze verder planning te volgend: uitchecken, vragen naar gas in het centrum en doorrijden naar de Tara-brug. Zo gezegd zo gedaan. Gas zouden we vinden in Pluzine en de Tara was indrukwekkend, maar niet de moeite om zo ver voor te rijden berg op, berg af. 

De Tara-brug.

De kinderen waren ondertussen in slaap gevallen gelukkig, dus die hebben niets van de saaie rit moeten meemaken en ze zijn pas wakker geworden toen we al terug in Zabljak waren. Daar hebben we middag gegeten in de camper (koude overschotjes van de avond ervoor) en zijn we naar de weg gereden die door Durmitor loopt naar Pluzine. Maar die weg ging op een gegeven moment over in een onverhard wegeltje en we wisten dat er nog een berg in het midden lag die we over gingen moeten rijden. Maar dat op een onverhard wegeltje en met een kind dat we toch nog extra in de gaten moesten houden, wilden we toch niet beginnen. Dus zijn we teruggekeerd naar de weg die helemaal rond Durmitor liep en dat betekende bijna tot aan Niksic terugkeren. Berg op berg af en bochtenwerk. Sam was misselijk en Jip heeft uiteindelijk ook moeten overgeven. Toen waren we natuurlijk nog meer op onze hoede want waarschijnlijk zat het vele bochtenwerk er wel voor iets tussen, maar een lichte hersenschudding was toch niet uit te sluiten. De rit duurde ook veel langer dan we wilden en we zouden niet meer voor donker in Pluzine geraken op een camping. We hadden al eens gestopt bij een motel/restaurant om de kinderen wat te laten spelen en ons op te frissen en ook bij een kaasboerderij onderweg, maar het was nog een eindje rijden en de kinderen waren het beu, wij waren het beu en we wilden ten alle tijden vermijden op de bergweg te moeten rijden in het donker. En dan als bij wonder zagen we een groot bord met Home-made honey and camp. Het bleek een ‘camping’ te zijn, gewoon bij mensen thuis, twee oudere mensen die hun dochter en kleindochtertje Nadja uit Budva op bezoek hadden. We kregen daar een fantastische ontvangst, een fijne rustige slaapplaats, een prieeltje om te eten met prachtig uitzicht en een apart badkamertje en toilet èn een speelkameraadje en extra speelgoed voor Jip en Sam. Het deed echt goed na zo’n hele namiddag in de camper en een vervelende bergrit en de zorgen om Jip om in iets van huiselijke warmte te komen en de rustige natuur. 

De kaasboerderij waar we eventjes op bezoek geweest zijn. 

Ontbijten in de mist met zicht op de bergen. Zalig. 

Fijn samen spelen in het 'Home Camp'...

....in de traktor...

...en winkeltje spelen. 

Jip was dan gelukkig ‘s anderendaags alweer helemaal terug zichzelf. We hebben ons gemakske gedouched in een propere douche, en de kinderen hebben nog de hele voormiddag fijn gespeeld. De grootvader was ook heel lief, hij heeft Nadja, Sam en Jip meegenomen in zijn tractorke en ze mochten ook achter het winkeltje staan. Kort voor de middag hebben we dan aangezet voor de eindspurt naar Pluzine, hebben daar iets gegeten (we kunnen niet koken want de gas is op) en zijn naar het Piva meer gewandeld. Ze hebben daar nog grootse plannen om toeristen aan te trekken. Er staan nog een paar oude barakken, maar voor de rest allemaal nieuwbouw appartementen en het begin van een keienstrand. Tenminste, we denken dat het het begin is want het lijkt nog niet af, maar tegelijkertijd zijn er al veel details ook klaar. Er staat een splinternieuwe leuke speeltuin, wandelpadjes en keien naar beneden toe, behalve het laatste gedeelte niet. Waarschijnlijk omdat dit onderhevig is aan wat eb en vloed vanwege een stuwdam verderop. Het is een project dat ofwel nog niet af is en dan dringend wel vervolg moet krijgen, want anders is de speeltuin al versleten voor er echt een strand is, ofwel af is maar heel slecht gepland werd en nog lang geen volk zal lokken. 

Het 'strand' van het Piva meer in Pluzine.

De spiksplinternieuwe speeltuin aan het Piva meer. 

Heel spijtig om te zien. Wat niet spijtig was om te zien was de Piva Canyon waar we tot aan de grensovergang langs reden. Of beter: doorreden want de weg ligt eigenlijk in de bergwand van canyon en je passeert 56 tunnels voor je aan de grensovergang anderhalf uur komt stil te staan. 

De mooie route richting Bosnië Herzegovina langs de Piva Canyon.

Maar dan ben je uiteindelijk wel in Bosnië Herzegovina. En hoe het ons daar verging, lees je in een volgende post. 

Ps: Jip is ondertussen echt helemaal zichzelf terug hoor; hij zingt en springt, loopt en .... valt :-)

....??....    :-)

Niksic

De rit naar Niksic is vlot verlopen: de kindjes waren in slaap gevallen na onze lunch 'op de baan', de weg lag er goed bij en het weer was goed. Die lunch 'op de baan' was één van de lekkerste belegde broodjes die we ondertussen al gegeten hebben: langs de kant van de weg stond plots een kraampje met terras en biologische producten met lekkere veganistische olijfpaté. 

Na de lunch: inpakken en wegwezen richting Niksic. 

Orthodoxe kerken en kloosters genoeg in Montenegro...

... en schone landschappen ook!

Niksic is de tweede grootste stad in Montenegro (na de hoofdstad Podgorica) en ligt op de route naar boven toe. De reisgids vertelde eigenlijk niet veel goeds over Niksic, zelfs dat het terecht een plaatsje is dat door de meeste toeristen wordt overgeslagen dus we wisten niet goed wat te verwachten. Het binnenrijden in de stad viel al tegen: een onverzorgd baantje met gaten in het wegdek, vervallen en/of lelijke huizen, vuil langs de kant van de weg, .... We zijn meteen afgereden richting het kasteel, of beter de ruïnes van het kasteel (Onogost Castle). Oorspronkelijk was het een Romeinse legerbasis en er wordt aangenomen dat dat de start was van Niksic als stad. 

Het is een mooie ruïne en blijkbaar worden er ook openlucht theaters gehouden in de zomer. We zijn op de parking van het kasteel blijven staan om een vieruurtje te eten en Sam heeft Assepoester nagespeeld (van dan af zijn haar crocs ook consequent haar glazen muiltjes). Wat heel erg opviel was dat nog meer dan aan de baai de mensen ons aanspraken en vooral tegen de kindjes begonnen te babbelen en hun een handje gaven ofzo. Heel heel vriendelijke mensen allemaal. Sam en Jip spelen goed mee want iedereen die passeert krijgt een vriendelijke zwaai; ook als we in de camper zitten (geparkeerd of rijdend).

Na het kasteel zijn we richting centrum gereden en parkeerden dichtbij het marktplein dat we meteen zijn gaan verkennen. Wat op het eerste zicht een vervallen, miezerig stadje lijkt vol zwerfvuil en pijnlijk veel mooie lieve straathonden blijkt dan een vervallen miezerig stadjes te zijn vol zwerfvuil en pijnlijk veel mooie lieve straathonden en een heleboel vriendelijke levendige mensen. Mensen die bovendien allemaal opgekleed en opgedaan de straat op komen om de tientallen gezellige terrasjes te vullen. De netheid van de mensen steekt heel hard af tegen de onnetheid van de stad. Heel raar. We zijn 's avonds een boterham gaan eten in de camper en meteen terug naar het gezellige marktplein getrokken. Na wat rondstruinen was Jip in slaap gevallen en zijn we in Propaganda nog iets gaan drinken. Een mooie bar aan het marktplein met goede muziek, fijne menukaart en supervriendelijke obers. Dat was de eerste namiddag/avond Niksic. De dag nadien zijn we in de voormiddag de kathedraal (St Basil of Ostrog's) gaan bezoeken, het lapidarium en het museum (Heritage museum) dat ondergebracht is in het vroegere paleis van koning Nikola. Dat laatste was een bijzondere ervaring: het gebouw ligt erbij alsof het elk moment kan instorten en de tentoonstellingskasten lijken uit een ander tijdperk te komen met veel kasten die leeg in het midden van een zaal stonden of waar de helft van de items uit verdwenen waren. Heel triest om te zien eigenlijk. 

Dit was nog een zaal in goede staat, alleen een paar vochtplekken, maar Sam kon wel spelen met .... 

...een verloren gelegde kanonskogel die onder één van de tentoonstellingskasten lag.

En dan kom je buiten waar weer een zielige straathond staat te kijken tussen het vuilnis dat in de struiken verspreid ligt.... Montenegro heeft nog een lange weg af te leggen. We hebben zo één en ander uitgelegd gekregen over de regering hier, de gevoelens van de ethnische Serviërs, de corruptie, de immegratie-drang van de jeugd, ...  en wat we ervan over houden is geen goed gevoel. Enerzijds is er nog wel wat werk aan de winkel om de economische toekomst van het land te verzekeren met alle consequenties van dien en anderzijds lijken er twee partijen te bestaan hier: ‘nationalisten’ die zich Montenegrijn voelen en Serviërs die in Montenegro wonen. Het is maar te hopen dat het niet opnieuw tot een strijd komt. De wonden van de vorige oorlog lijken nog lang niet genezen. 

Maar goed, wij gingen in de namiddag dus naar het ‘strand’ van Niksic. Krupac is een artificieel meer met een kiezelstrand en strandbar. 

Spelen op het strand van Krupac.

Na het eten nog eventjes kleuren en stempelen terwijl mama en papa afwassen en opruimen.

Na de onweersbui scheen de zon terug prachtig om nog een mooie zonsondergang te geven.

Heel lang hebben we niet op het strand kunnen spelen, want donkere wolken pakten zich snel samen en het begon te regenen en donderen. Maar onder het dak van de strandbar hebben Sam en Jip zich nog goed geamuseerd, een lekker ijsje gegeten en ondertussen kon ik koken in de camper. Na het avondeten zijn we terug naar onze vorige parkeerplaats gereden bij het marktplein en opnieuw het levendige stadje in getrokken met als afsluiter het terras van Propaganda. En daar begonnen we de volgende dag ook met een koffietje om dan Niksic te verlaten en naar Durmitor te vertrekken.

Ons nieuwe favoriete café. Alleen jammer dat het wat ver van Balegem ligt....

Onze avonturen van daar komen in een volgende post (die nog geschreven moet worden) maar we willen nu al alle kindertjes een goede start van het nieuwe schooljaar wensen, en speciaal aan Mats, Mélanie en Marthe: een goed eerste leerjaar! Aan Daan: een goed eerste middelbaar. Aan Chloë: nog een goede september-vakantie-maand en dan een goede start in het hoger onderwijs. 

Montenegro - Baai van Kotor

We hebben Dubrovnik net op tijd verlaten. Gedurende de twee dagen hadden we af en toe al eens een donderslag gehad bij een broeierige lucht en de ochtend van het vertrek was het al de hele tijd aan het donderen en donker in de verte. En dan plotseling werd het donker boven ons en stak er wind op. We waren net op tijd klaar met eten en afwassen en konden nog voor de eerste regendruppels vielen de laatste handelingen uitvoeren voor het vertrek (vuil water lozen en afval gaan sorteren) en brak er een onweer van jewelste los. Het werd pikkedonker, de straatlantaarns sprongen aan en het begon te gieten. Wat eerst een straat was, werd een ondiepe rivier, wat eerst de trappen van voortuintjes waren, werden watervalletjes. We bevonden ons redelijk onderaan in de stad en wilden daar niet wachten tot de bui over was wegens het overstromingsgevaar en zijn dan heel voorzichtig naar hoger gelegen gebied gereden om wat te wachten. Het was...speciaal :-)

Maar na dit kleine oponthoud zijn we heel vlot naar Montenegro gereden. Aan de grens was het een beetje aanschuiven, maar niets in vergelijking met de omgekeerde passanten: we schatten dat de automobilisten vanuit Montenegro zeker een uur moeten wachten. Hopelijk is er bij de overgang Montenegro-Bosnië Herzegovina minder controle...

De eerste stop in Montenegro was Herceg Novi, een klein stadje net voor de baai van Kotor. Het was wat zoeken naar parkeerplaats want het is zo’n typische plaats langs de kust waar je eigenlijk maar een smalle strook bewoond gebied hebt en dan meteen bergen ernaast. En omdat het smal is, zijn de straten ook heel smal en de parkeerplaatsen schaars. Maar we hadden dus geluk aan onze zijde en vooral Jan zijn camper-skills. 

Grote-zus-en-kleine-broer-knuffel in Herceg Novi

De dreigende lucht op de achtergrond.  

Aartsengel Michael's kerkje op de achtergrond.

Herceg Novi was aangenaam om door te struinen, een terrasje te doen en dan te spurten naar de camper wegens weer een heel plots opkomend onweer dat dan ook weer even snel weer openwaaide. Maar dat was niet zo erg, want we hadden het wel gezien. Inclusief een bezoekje aan de kerk van Aartsengel Michael. Dat was mooi. Maar bijlange niet zo mooi als de natuurpracht die ons nog te wachten stond bij het binnenrijden van de Baai van Kotor. Dat is een prachtige baai die vlinderachtig van vorm is en waar je van alle kanten de grillige bergen ziet aan het prachtige helderblauwe water en de kleine dorpjes met witte huisjes tegen de flanken. Klinkt overdreven romantisch en idyllisch hè? Wel, het IS in het echt overdreven romantisch en idyllisch. De foto's spreken nog niet voor 1% van 'the real thing'.  

De baai van Kotor. Bij het binnenrijden nog bewolkt en onweersachtig. 

In de Lonely Planet stond Morinj beschreven als een klein dorpje dat niet zoveel bijzonders te bieden had, afgezien van een mooi stukje strand en misschien wel de beste camping en het beste restaurant in Montenegro. Nadenken over de volgende stopplaats vraagt niet veel tijd dan hè. En de gids had gelijk op alle punten. De camping lag langs de kant van de weg en op het eerste zicht zag het er een gewoon stukje grond uit met wel heel erg mooie olijf- en sinaasappelbomen. Er was eigenlijk geen plaats meer voor de camper, maar de campingbaas wilde ons niet wegsturen; een volgend onweer kon elk moment uitbarsten. Dus hij vroeg wat tent-gasten om hun auto te verplaatsen en wij mochten op de parking staan. Nog net op tijd konden we gaan ontdekken dat aan de achterkant van de camping een prachtig stukje Montenegro lag: een riviertje met koud bronwater stroomde er door moerasachtige grond vol met mooie groene begroeiing. En dan brak het onweer uit en hebben we gezellig met het getik van de regen op de camper boterhammen gegeten en zijn we gaan slapen. IN DE KOELTE! De regen en de rivier zorgden er voor dat de temperatuur snel naar een heerlijke 24 graden daalde. We hadden de beste nacht sinds tijden. De campingbaas was ook blij met de regen: hij vertelde dat ze al 50 dagen zonder regen deden en dat de temperaturen hoger waren geweest dan normaal. 

Achterkant van de kampplaats: een bron ijskoud water. Ideaaaaaaal voor verkoeling 's avonds over de hele camping én on-ideaal voor muggen!

Het onweer 's nachts vanuit de camper getrokken. Een lichtshow met geluidseffecten, gratis en voor niets.

De volgende ochtend scheen de zon en zijn we eerst wat op verkenning gegaan en naar het supermarktje geweest. ‘s Middags passeerde er nog een onweersbui die gelukkig maar kort duurde en snel plaats maakte voor alweer een stralende zon. Daar hebben we van geprofiteerd om naar het strand te trekken. Er was bijna niemand en we dachten dat dit kwam omdat Morinj aan de minst toeristische kant van de baai ligt. Maar ‘s anderdaags - toen het niet meer had geonweerd -  herkenden we het strand niet meer: het lag vol :-) 

Zicht op de baai vanuit de kampplaats ongeveer.

Jip zat er in voor we hem konden tegenhouden. En ook voor zijn zwemkleren aan waren :-)

Geen slecht uitzicht vanuit de zwemplaats hè? :-)

Sam is een echt zwemmertje geworden sinds de laatste dag in Pula (Kroatië).

Onze bedoeling was om na de tweede nacht uit te checken van de camping, het strand te doen en ‘s avonds door te rijden naar een ander stuk van de baai en gratis te slapen om dan Kotor te bezoeken. Maar toen we dat hadden gedaan en aan het strand geparkeerd stonden (100m verder dan de camping), spraken we nog met Nederlanders die al een paar jaar naar de baai komen en met Vlamingen die ‘s avonds waren toegekomen vanuit de richting van Kotor en alle informatie samengenomen leek het toch een beter idee om niet met de camper naar het heel erg drukke Kotor te rijden en in de rest van de baai te hopen op gratis parkeerplaats. In plaats daarvan is Jan terug naar de camping gereden om opnieuw in te checken en zijn we ‘s anderdaags met de bus naar Kotor en Perast gaan. Uiteindelijk denken we dat we wel ergens een gratis overnachtingsplaats gevonden zouden hebben en misschien ook wel een parkeerplaats in Kotor, maar met de bus gaan was wel makkelijk en de camping was een fijne uitvalsbasis. Ondertussen hadden Sam en Jip ook een fijn speelkameraadje gevonden in Aiko, het 9-jarig dochtertje van de andere Vlamingen op de camping en hebben we allemaal nog genoten van de twee extra campingnachten. 

Kotor dan. Dat is een populair plaatsje in de baai, waar ook de grote cruiseschepen aanleggen en duizenden toeristen tegelijkertijd aanspoelen (letterlijk). We waren vroeg vertrokken om de drukte en grootste warmte wat voor te zijn en nog was het al opmerkelijk drukker dan in Split of Dubrovnik om 9u ‘s ochtends. Wat ook meteen opviel: de plattegrond van de oude stad gaat in de hoogte. De stadsmuur is gewoon de berg opgebouwd. Heel apart om te zien. En het stadje was enorm gezellig, met kleine steegjes en veel pleintjes met pallazo’s. We zijn blijven rondstruinen tot een groot stuk in de namiddag, zijn dan in het nieuwe winkelcentrum (met airco) een ijsje gaan eten (het was ondertussen weer broeierig warm geworden) en in het park in de speeltuin gaan spelen. Daar hebben we eens zot gedaan en betaald om de kindjes in van die autootjes te laten rijden. Het was zijn 2 euro meer dan waard: Sam was er meteen mee weg en had zo’n plezier. Jip kon eerst niet zelf op het pedaal duwen, dus wij moesten meelopen, maar op den duur had hij het door en reed hij ook zelf en de kreetjes die hij uitstootte van plezier, deden ons de slappe lach krijgen. 

Kotor is fenomenaal gebouwd met een muur om de stad heen die recht omhoog de berg opgaat. 

Je ziet hier (1) Jan heel mooi poseren en (2) in de verte op de berg de muur lopen.

Sam wil altijd geld geven aan straatmuzikanten en dat moet dan vanuit een hoedje gebeuren want ze heeft eens gezien dat het geld in een hoedje lag.... Dus wij leggen geld in de hoedjes van de kinderen en zij lopen daarmee naar de muzikant.  

Het kon niet snel genoeg gaan voor Jip....

...en Sam kan niet wachten om echt te leren rijden sinds haar eerste rij-ervaring.

Na al dat avontuur hebben we de bus teruggenomen en zijn nog in Perast gestopt om dat te bezoeken, maar dat was -ondanks de schoonheid van het stadje- een bezoek van korte duur: dreigende onweerswolken pakten zich snel samen en het begon te druppen. Helaas hing op de camping de wasdraad volledig vol met wasgoed dat Jan en ik de avond ervoor met veel gezweet met de hand gewassen hadden en dat mooi droog zou zijn ondertussen (waaronder de hoezen van de autostoelen van de kinderen). Als alles terug nat zou zijn, zou het niet droog meer geraken voor het vertrek van de volgende dag. We vreesden het ergste onderweg in de bus. Maar de campingbaas had onze -droge- was mooi onder de luifel gelegd. Het is de beste camping van Montenegro om een reden hè :-)

Poseren in Perast voor de regenbui. We zien veel mensen overdreven poseren en geven dan commentaar. Sam heeft dat opgepikt en begint nu ook te poseren voor foto's. En voor alle duidelijkheid: we hebben volwassen vrouwen op dezelfde manier zien poseren als Sam hier. Zij overdrijft niet.

De onweerswolken boven Perast. Even later zaten we in de regen te wachten op de bus. Die gelukkig snel kwam. 

Na het uitchecken zijn we niet meteen verder op de route vertrokken maar naar de achterkant van de camping achter het moerasachtig stuk want daar lag het restaurant dat werd aangeprezen in de reisgids: een prachtig gebouw omgeven door groen en kleine meertjes van verschillende bronnen en riviertjes met daartussen houten wandelpadjes. We waren er vroeg en het hebben eerst op het gemak rondgewandeld. Bordjes waarschuwden voor teken, slangen, mieren en spinnen. We zijn maar flink op de afgebakende wandelpadjes gebleven want geen van die vier wilden we tegenkomen. En dan zijn we lekker gaan eten en hebben 100% genoten want inderdaad: het was allemaal heel verzorgd en in orde. En wij waren niet de enige die dat vonden: binnen hingen foto’s van een hele boel beroemdheden die het restaurant ook bezocht hadden ((niet alle namen zijn goed geschreven) Russell Crowe, Pep Guardiola, Frank De Boer, ... ). 

De 'tuin' van het restaurant wat ook de achterkant van de camping was.

Het was lekkerrrrrrrrrrrrrrrrr!

Het was een perfecte afsluiter van de baai van Kotor en van de zee. Vanaf nu gaat het bergop, richting Niksic en het park van Durmitor. 

Nog een laatste blik op de baai....

...en dan de bergen in richting Niksic.