Durmitor en Pluzine

Op naar het Nationaal Park Durmitor. Net zoals de weg naar Niksic is ook deze route mooi. Wat een prachtige, ruwe natuur hier. We hadden opgezocht welke camping het dichtste bij het zwarte meer ligt, want Jip en Sam zouden zelf moeten stappen naar het meer. Het meest dichtbij was camping Ivan Do in Zabljak, te bereiken via een steil, heel steil weggetje met een haarspeldbochtje in. Maar de camper heeft dat goed gedaan. Hout vast houden natuurlijk, maar tot nu toe zijn we heel erg aangenaam verrast van de rij-capaciteiten van de camper. Het woongedeelte is een beetje minder in orde omdat de leidingen meteen stinken als we twee dagen stilstaan, de koelkast alleen maar werkt op gas of netstroom en dus niet als we aan het rijden zijn, en er geen airco is. Maar dat laatste was in Durmitor geen probleem want het was daar heel betrokken en lekker fris. Sam wilde zelfs meteen haar regenjas aan doen en haar kap op zetten (en heeft dat ook gedaan). 

Jas aan en kap op en niet willen luisteren als wij zeggen dat het echt niet zooo koud is :-)

Fijn spelen op de camping in Zabljak.

De camping lag heel mooi met het Durmitor gebergte rondom en we parkeerden naast de koeienstal en bijhorende geur :-) . Er was bijna geen volk en een mooi nieuw sanitair gebouw echt tiptop gebouwd maar helaas nog nooit gepoetst. Ik wilde er echt niet douchen met de kinderen of handwas doen: alles zou vuiler uit de wasbak komen dan dat het erin was gegaan. We zijn meteen naar het dorp gewandeld, een typisch ski-dorp in de zomer eigenlijk, en ook onderweg viel het vuil op spijtig genoeg. Het is jammer dat bezoekers aan een nationaal natuurpark de behoefte voelen om hun afval langs de kant van de weg te smijten. Echt jammer.

Vuilnis overal....

Wat niet jammer was, was het mevrouwtje dat aan onze camper kwam kloppen om een typisch gerecht te komen verkopen: een quiche/cake met kaas en spinazie en eieren, en hij was nog een beetje warm. De pastasaus was net klaar, maar die kon de koelkast in voor de volgende dag: die cake ging er bij Jan, Jip en Sam in als zoete broodjes. In een mum van tijd was hij op. Ze waren het er alle drie roerend over eens dat het overheerlijk was. 

Overheerlijke cake; specialiteit van de streek.

De dagen daar in Durmitor kunnen we voor de rest samenvatten als:  spelen, koken, wandelen, fietsen en rusten. De koudere nachten deden ook goed. Nog een keer slapen met een deken: heerlijk :-) .

Jip heeft mijn fiets kunnen repareren gelukkig. 

Twee keer plezier: eerst schelpjes zoeken in Kroatië en ze dan nadien in Montenegro kleuren.

De wandeling naar The Black Lake is goed gegaan en we hebben daar een fijne dag gepasseerd. De avond ervoor was de mevrouw weer langs geweest om cake te verkopen en we hadden er eentje gekocht om mee te nemen op picknick. De cake was niet meer warm, maar heeft daar in die setting ook heel goed gesmaakt. Jip was in een onbewaakt moment wel natuurlijk weer tot aan zijn knieën in water gegaan en kon zijn schoenen niet meer aandoen zo kletsnat en koud. Dus de terugweg was een boswandeling met klimmen en Jip op de arm, en dan was hij nog in slaap gevallen ondertussen. Onze armspieren werden goed getraind. Sam heeft heel flink alles meegestapt. 

Poseren voor het zwarte meer.

Spelen met stokken aan het zwarte meer.

Jip is boos omdat hij uit het meer is gehaald door Jan. Hij is doorweekt tot aan zijn knieën. 

Heel grappig was dat onze Servische buren van op de camping in Morinj daar ook plotseling toekwamen. Die waren op weg naar huis en maakten even een tussenstop en parkeerden toevallig aan de camping. We hebben ook kennisgemaakt met de Servische overbuurvrouw die in Durmitor een vakantiehuisje heeft van haar grootvader. Haar kleinste  zoon (Pjetar) was bij ons komen spelen en we raakten aan de praat. Zij komt al bijna heel haar leven in Zabljak, Durmitor en kon veel vertellen over hoe er de laatste jaren heel veel gebouwen zijn bijgekomen en niet allemaal met vergunning. En ook hoe het bestuur geen moeite doet voor de inwoners van Zabljak die ook inkom moeten betalen voor het park. Nogal raar om inkom te moeten betalen voor een bos dat eigenlijk je eigen tuin is... Ze zei ook dat het niet zo erg zou zijn om te betalen als ze tenminste zouden zien wat er met het geld gebeurt, maar het vele vuilnis was ook haar en vele dorpsbewoners een doorn in het oog en ze kende één van de reddingswerkers die dikwijls nog ‘s nachts domme onvoorbereide toeristen die de bergen in trokken moeten gaan redden. En dat is vrijwilligerswerk, de gemeente betaalt daar niets voor. Tijdens het avondeten, toen de aardappelen bijna klaar waren, viel de gas uit: beide pullen zijn op. De patatjes hebben verder gekookt bij onze Duitse buren, dat was niet zo’n probleem maar we hadden er een missie bij voor de volgende dag: uitchecken en gas zoeken. Maar de volgende dag begon iets of wat anders want Jip was uit ons bed gevallen en ons bed is zo’n 1,5m hoog.... Sam en Jip zaten er beiden in en ik stond erbij maar heb me 1 seconde gebukt om een sokje van Sam op te rapen en toen is Jip eruit gekieperd. Hij werd heel wit en stil en dreigde de hele tijd in slaap te vallen, dus zijn we toch maar vlug gaan vragen waar er een dokter was. Er waren Belgen toegekomen op de camping met een auto en die hebben we gevraagd om naar het ziekenhuis te rijden. Onze chauffeur, Karl, bleek ook Russisch te spreken en dat was wel handig om uit te leggen in het ziekenhuis wat er gebeurt was (Russisch lijkt wel wat op Servisch blijkbaar). De dokter die Jip heeft onderzocht was er gerust in dat er niets ernstig aan de hand was, maar dat Jip een soort van stressreactie vertoonde van de val. We kregen voor alle zekerheid een verwijsbrief mee voor een groter ziekenhuis 60 km van Zabljak voor moest Jip nog slechter worden. Ondertussen was Jip wel al terug rechtop gaan zitten en had hij ook al eens gezwaaid naar de dokter, dus dat stelde mij wel wat gerust. En terug op de camping vroeg hij ook om ontbijt en heeft hij goed gegeten en niets moeten overgeven. Maar toch waren we de hele dag extra waakzaam en ik ook wel nog heel ongerust want hij was toch maar stilletjes en natuurlijk kon ik mezelf wel vervloeken omdat ik niet oplettend genoeg was. Normaal ben ik degene die altijd over-voorzichtig is en dan in die ene seconde dat ik me buk, valt Jip uit bed... 

In ieder geval was er geen reden om niet onze verder planning te volgend: uitchecken, vragen naar gas in het centrum en doorrijden naar de Tara-brug. Zo gezegd zo gedaan. Gas zouden we vinden in Pluzine en de Tara was indrukwekkend, maar niet de moeite om zo ver voor te rijden berg op, berg af. 

De Tara-brug.

De kinderen waren ondertussen in slaap gevallen gelukkig, dus die hebben niets van de saaie rit moeten meemaken en ze zijn pas wakker geworden toen we al terug in Zabljak waren. Daar hebben we middag gegeten in de camper (koude overschotjes van de avond ervoor) en zijn we naar de weg gereden die door Durmitor loopt naar Pluzine. Maar die weg ging op een gegeven moment over in een onverhard wegeltje en we wisten dat er nog een berg in het midden lag die we over gingen moeten rijden. Maar dat op een onverhard wegeltje en met een kind dat we toch nog extra in de gaten moesten houden, wilden we toch niet beginnen. Dus zijn we teruggekeerd naar de weg die helemaal rond Durmitor liep en dat betekende bijna tot aan Niksic terugkeren. Berg op berg af en bochtenwerk. Sam was misselijk en Jip heeft uiteindelijk ook moeten overgeven. Toen waren we natuurlijk nog meer op onze hoede want waarschijnlijk zat het vele bochtenwerk er wel voor iets tussen, maar een lichte hersenschudding was toch niet uit te sluiten. De rit duurde ook veel langer dan we wilden en we zouden niet meer voor donker in Pluzine geraken op een camping. We hadden al eens gestopt bij een motel/restaurant om de kinderen wat te laten spelen en ons op te frissen en ook bij een kaasboerderij onderweg, maar het was nog een eindje rijden en de kinderen waren het beu, wij waren het beu en we wilden ten alle tijden vermijden op de bergweg te moeten rijden in het donker. En dan als bij wonder zagen we een groot bord met Home-made honey and camp. Het bleek een ‘camping’ te zijn, gewoon bij mensen thuis, twee oudere mensen die hun dochter en kleindochtertje Nadja uit Budva op bezoek hadden. We kregen daar een fantastische ontvangst, een fijne rustige slaapplaats, een prieeltje om te eten met prachtig uitzicht en een apart badkamertje en toilet èn een speelkameraadje en extra speelgoed voor Jip en Sam. Het deed echt goed na zo’n hele namiddag in de camper en een vervelende bergrit en de zorgen om Jip om in iets van huiselijke warmte te komen en de rustige natuur. 

De kaasboerderij waar we eventjes op bezoek geweest zijn. 

Ontbijten in de mist met zicht op de bergen. Zalig. 

Fijn samen spelen in het 'Home Camp'...

....in de traktor...

...en winkeltje spelen. 

Jip was dan gelukkig ‘s anderendaags alweer helemaal terug zichzelf. We hebben ons gemakske gedouched in een propere douche, en de kinderen hebben nog de hele voormiddag fijn gespeeld. De grootvader was ook heel lief, hij heeft Nadja, Sam en Jip meegenomen in zijn tractorke en ze mochten ook achter het winkeltje staan. Kort voor de middag hebben we dan aangezet voor de eindspurt naar Pluzine, hebben daar iets gegeten (we kunnen niet koken want de gas is op) en zijn naar het Piva meer gewandeld. Ze hebben daar nog grootse plannen om toeristen aan te trekken. Er staan nog een paar oude barakken, maar voor de rest allemaal nieuwbouw appartementen en het begin van een keienstrand. Tenminste, we denken dat het het begin is want het lijkt nog niet af, maar tegelijkertijd zijn er al veel details ook klaar. Er staat een splinternieuwe leuke speeltuin, wandelpadjes en keien naar beneden toe, behalve het laatste gedeelte niet. Waarschijnlijk omdat dit onderhevig is aan wat eb en vloed vanwege een stuwdam verderop. Het is een project dat ofwel nog niet af is en dan dringend wel vervolg moet krijgen, want anders is de speeltuin al versleten voor er echt een strand is, ofwel af is maar heel slecht gepland werd en nog lang geen volk zal lokken. 

Het 'strand' van het Piva meer in Pluzine.

De spiksplinternieuwe speeltuin aan het Piva meer. 

Heel spijtig om te zien. Wat niet spijtig was om te zien was de Piva Canyon waar we tot aan de grensovergang langs reden. Of beter: doorreden want de weg ligt eigenlijk in de bergwand van canyon en je passeert 56 tunnels voor je aan de grensovergang anderhalf uur komt stil te staan. 

De mooie route richting Bosnië Herzegovina langs de Piva Canyon.

Maar dan ben je uiteindelijk wel in Bosnië Herzegovina. En hoe het ons daar verging, lees je in een volgende post. 

Ps: Jip is ondertussen echt helemaal zichzelf terug hoor; hij zingt en springt, loopt en .... valt :-)

....??....    :-)