Rovinj-Opatija-Ljubotic

“Be careful what you wish for..... “ zullen al veel mensen gedacht hebben bij het lezen van onze blog. En inderdaad. We wilden de zon (om evidente redenen), we kregen de zon. Maar helaas iets te veel.

Ter onzer verdediging: wat we niet wilden was langdurige en buitensporige hitte. In Hongarije was het warmer en droger dan normaal (vandaar de verhuis naar Kroatië om toch wat zeebries te hebben). En nu hier in Kroatië hebben ook al enkele mensen ons vermoeden bevestigd: het is een beetje tè momenteel. De campingbeheerder van Vrata Velebita sprak zelfs van een catastrofe voor de dieren en de begroeiing hier in het Velebit gebergte. Met een moderne camper met airco zou het een heel ander verhaal geweest zijn, maar dat liet ons financieel plan niet toe :-) 

Dus we gaan zeker verder genieten van de zon maar ook lustig verder met klagen over de hitte en afgaande op de weersvoorspellingen nog voor een tijdje. En avant! 

We gaan vooral ook verder met reizen, heel mooie dingen zien en plezier beleven. Zo zijn we na de ‘vakantie-tussenstop’ in Stinjan vertrokken -met een heel verdrietige Sam owv het afscheid- naar Rovinj met onderweg nog een tussenstop om terug ‘grote’ inkopen (i.e. meer dan de verse groenten en fruit voor twee dagen) te doen. Inkopen doen is altijd fijn want de winkels hebben goede airco. :-)  En toch: de mevrouw achter mij aan de kassa was flauwgevallen van de hitte. Beetje vies om te zien, maar het is allemaal goed gekomen. Rovinj is populair en het was goed zoeken naar een parkeerplaatsje maar we hadden geluk en stonden niet te ver van de haven. Daar hebben we meteen de taxi-boot genomen naar ‘Red Island’. 

Met de taxi-boot naar Red Island bij Rovinj

Jip wees al naar elke motor die we ergens tegenkomen....

.... en sinds de taxi-boot ook naar elke boot die we passeren.

Sally en Jouri waren daar geweest en wisten te vertellen dat er een speeltuin in de schaduw was, naast het strand. En ja hoor: een zandbak volledig afgeschermd voor de zon; meer hadden Sam en Jip niet nodig om een leuke dag te hebben. Ze hebben niet eens gevraagd om in de zee te mogen gaan zwemmen. Tegen de avond hebben we de kindjes afgespoeld onder de stranddouche en zijn we met de (overvolle) taxi-boot terug naar het vasteland gegaan. Het was fijn om in het gezellige en pittoreske Rovinj rond te kuieren. 

Rovinj by nightfall.

We hadden een erg lekker ijsje gegeten bij een italiaans ijsboerke met ook voor mij vegan opties (ze waren zelf vegan, hihi), Jan heeft ergens in een achterstraatje een kleine kaas- en likeurdegustatie gekregen en Sam heeft voor MeterLolly al een kerstcadeautje gevonden. Jip was ondertussen in slaap gevallen en door het ijsje en de warmte, had niemand echt honger dus we hebben als avondeten op het marktje  een tros druiven gekocht en wat kerstomaatjes. Het was al laat toen we terug bij de camper kwamen, maar Sam en Jip hadden er nog zin in en wilden toch nog een boterham eten en hebben nog ‘gedouched’ (i.e. met een bekertje, lauw water in de lavabo en zeep ons wat opfrissen in het kleine maar zeer functionele badkamertje van de camper, de kindjes vinden dat fijn zo splashen met het water uit de beker)

Douchen met een bekertje is leuuuuuuuk.

in de camper. Jan en ik hebben ons ook ‘gedouched’ want we hadden de hele dag door gezweet, en ‘s avonds misschien nog het meest om de buggy’s over de ongelijke en steile straatjes van Rovinj te trekken.   

Schoon is het wel, maar buggy-terrein it ain't.

Om de (dure) tol te vermijden en om schoon zicht te hebben onderweg, is het de bedoeling om de kustweg af te rijden en niet meer langs de autostrade te gaan. Maar het was al erg laat bij het vertrek uit Rovinj en we wilden zeker nog op een deftig uur in Opatija geraken dus we hebben voor deze nachtelijke rit nog de autostrade gekozen. In Opatija hebben we een goede slaapplaats gevonden op een parkeerplaats en vlakbij de longomare die we de dag nadien wilden afstappen naar Volosko. Het was een rustige nacht en de camper was door het rijden redelijk afgekoeld tot 29 graden, dus het was ook een ‘coole’ nacht.  

Voor we de longomare naar Volosko konden afstappen, wilden we eerst een SIM kaart kopen. Zo gezegd zo gedaan en dat ging heel vlot. Zowel in Duitsland als in Hongarije ging er een hele administratie mee gemoeid met identiteitsbewijzen en al, en we zijn telkens opnieuw moeten teruggaan omdat er iets mis ging met de activering. Daar was hier totaal geen sprake van: SIM kaart erin, aansluiting meteen operationeel, betalen en weg. Kroatische souplesse. Met zo’n vlot internet bij de hand, hebben we eerst meteen geskyped met Oma en Opa terwijl we in de koelte van Park Angiolina zaten voordat zij vertrekken naar Oostenrijk en zelf even skype-loos zijn. Met Moesje hadden we afgesproken om rond de middag te skypen. 

De tocht naar de internetprovider was al wel een beetje moeizaam verlopen door de hitte, en we twijfelden over de verdere wandeling. Maar Opatija is zo mooi door de grote oude villa’s die langs de zee liggen en we wilden dat toch graag zien. Maar na een paar honderd meter hebben we het alsnog opgegeven: de Kroatische kust wordt gevormd door een gebergte dat de zee induikt waardoor je geen platte langgerekte kuststrook hebt zoals bij ons, maar veel trappen. Na heel wat gesleur met de buggy’s over een paar (soms grote) trappen hebben we het opgegeven en zijn zo snel mogelijk terug naar de camper gegaan om verder te rijden. Onderweg zijn we dan gestopt voor de poort van een mooi huis om te skypen met Moesje en om boterhammen te eten. De eigenaar van het huis kwam natuurlijk net toe, maar die maakte absoluut geen probleem van onze privé-camping en bood zelfs aan om de camper daar de hele dag te laten staan zodat we naar de zee konden gaan tegenover zijn huis. Kroatische gastvrijheid. Maar we hadden geen zin om met de twee kinderen steil naar beneden te stappen om daar op een rots te liggen bakken in de zon. We wilden zo snel mogelijk naar het eiland Krk (jaja, een naam die bestaat uit slechts drie medeklinkers), één nachtje op een camping staan en ‘s anderendaags de hoofdplaats Krk bezoeken en doorrijden. De eerste camping had nog één vrij plaatsje in de zon, de tweede camping was volzet en de derde camping moesten we wel nemen want we konden niet verder blijven rondtoeren door de kleine kronkel op en af straatjes zonder gebakken te worden. De derde camping was camping Tiha in Silo. Miljaarde toch, een draak van een camping voor oude campers. Campers mochten vrij de staanplaats kiezen, zelfs tot aan de zee wat normaal gezien de duurste plaatsen zijn, maar er was geen vierkante centimeter schaduw te

Een 'mare-view' is schoon 's avonds als de zon is gaan liggen, maar overdag een -duur- oventje.

bekennen in de wijde omtrek. Gewoon ergens parkeren op een veld hele grove stenen aan het water onder de volle zon, dat was camping Tiha. Ja, de vaste stacaravans staan allemaal ingeplant in een bos, maar de rondtrekkers moeten ofwel rijk zijn en airco hebben ofwel bakken zoals wij. Enfin, Jip heeft fijn gespeeld op het strand, Sam heeft de hele tijd gezwommen en we konden deftig

Sam is moe van al het zwemmen in de zee.

douchen ‘s avonds. Dat hele nachtje heeft ons dubbel zoveel gekost dan andere campings en ‘s ochtends bij het ontbijt was het al niet meer om uit te houden van de warmte. De -nochtans oranje-bruin gebakken- Oostenrijkers naast ons zeiden ook dat het niet te doen was en gingen ook uitchecken en verschillende mensen lagen buiten te slapen (hoe die dat doen met de muggen, begrijp ik niet goed). Wij hadden in ieder geval geen moed om opnieuw het eiland rond te rijden met de kleine baantjes allemaal, op zoek naar parkeerplaats om dan de stad Krk te bezoeken. In plaats daarvan hebben we gereden tot ‘s middags (de kinderen waren in slaap gevallen in hun autostoelen - wat slaap inhalen na de korte en slechte nacht), ergens langs de baan gepicknicked (met zicht op zee) 

Picknicken langs de kant van de weg, aan een volgestouwde 'toeristen-camping'.

en dan door gereden tot we ergens een ‘doenbaar’ strand zagen en daar wat verkoeling gezocht. En dat was niet zo evident: op het stuk kustbaan die we gedaan hadden waren veel strandjes erg klein, en/of ze laggen vol en/of waren ruwe rotsstranden en/of viel niet bij te parkeren met de camper. 

Zicht van op de kustbaan.

We konden niet kieskeurig zijn en parkeerden op de betaalparking van hotel Zagreb in een dorpje waarvan we de naam al niet meer weten, in de plakke zon en gingen naar een betonstrand. Tenminste waren de kinderen buiten aan het spelen, weg uit de sauna-camper en konden we iets fris drinken in de strandbar. Maar dan moest het ergste nog komen: opnieuw verder rijden naar een onbekende bestemming. We wilden eigenlijk gratis overnachten maar de dorpen langs de kustweg zijn niet van die aard dat je er makkelijk een nachtje gaat parkeren. Ze zijn dikwijls heel klein, met heeeeel steile nauwe straatjes en het is overal heel druk. Slapen langs de kant van de weg met de ramen open (en die moeten open), is dan niet evident. Dus begonnen we aan een tocht vol vraagtekens en zag het er naar uit dat we vanaf een bepaald ogenblik weer alle campings op de weg gingen moeten afgaan om nog een ondermaats, duur en zonrijk plaatsje te vinden voor één nacht. Of om van de weg af te slaan en naar één of ander bergdorp te gaan en daar gokken op een veilige parking. Het zag er eigenlijk niet goed uit qua eindbestemming en de kinderen waren kletsnat van het zweten maar dan, net als je denkt: “nog eens zo’n dure en slechte toeristencamping voor deze nacht” komt er verlossing in de vorm van een bord langs de kant van de weg met daarop Eco en ethno camping, op 300 meter links in Ljubotic. En zo is Camping Vrata Velebita nu al 5 dagen een kleine hemel hier op aarde. 

Onze tijdelijke 'hemel'.

Gelegen in het Velebit gebergte in een dorp met vijf huizen en twintig inwoners en een prachtige groen gebied quasi voor ons alleen (het andere gezin dat hier kampeert, is elke dag van ‘s morgens tot ‘s avonds weg), is het moeilijk om te vertrekken hier, weer op zoek naar deftige slaapplaats langs die verdomde kust van Kroatië :-)

Het is hier echt echt heel erg fijn. De eigenaar woont 100m verderop en is imker. We zijn gaan kijken naar zijn speciale glazen bijenkast waar je de bijtjes goed aan het werk kan zien.

Twee kleine imkertjes.

En de honing is volgens Jan en de kinderen enorm lekker. Je kan ook niet passeren bij de eigenaar zonder wat ‘medicijn’ te krijgen: een schnaps op basis van honing. We hadden niet genoeg proviand ingeslagen voor zoveel dagen kamperen omdat we niet de bedoeling hadden om te kamperen, dus Jan is drie keer naar beneden gereden voor melk, brood, groenten en fruit. De eerste keer was Jip mee en had Jan een bidon van 5 liter water gekocht. De andere keren niet meer: dat scheelt een paar kilo om mee de berg op te trekken :-)  Het was een serieuze klim om zo ‘s morgens op nuchtere maag te doen en met een brandend zonnetje op de rug. 

Onze Froome wordt na de klim vanuit het dorp terug verwelkomd op de camping door de kindjes.

Bidons drinkwater hebben we verder gelukkig van de vriendelijke eigenaar gekregen. We hebben ook van de rust -en recuperatiedagen geprofiteerd om de camper goed op te ruimen en te poetsen, kleren te wassen (met de hand), herstellingswerk uit te voeren en kapsalon te spelen. 

Samen de afwas doen.

Kleren herstellen.

Spookje spelen met de strandhanddoeken.

Gek doen onder de hangmat die we van Tante Grietje en Nonkel Driesje gekregen hebben. Sam in haar 'balletrokje' van Mélanie geweest en nu haar lievelingskledingstuk en Jip in zijn blootje omdat hij met potjes-training bezig is. Hij doet pipi of kaka en gaat dan op het potje zitten. Er wordt gewerkt aan de volgorde....

Foto getrokken door Sam. Het resultaat van het knipwerk is in de  volgende post te bewonderen.

In een hangmat kan je liggen en lezen....

.... of acrobaatje spelen.

En met stoepkrijt kan je op de stoep tekenen of er iemand mee 'sjinken' zoals Sam zegt.

‘s Avonds passeerden de schaapjes op zoek naar nog wat eetbaar gras en we zijn ook naar één van de Mirila gestapt. 

Dat is een heel bijzonder iets: hier in Ljobitic ligt het kerkhof voor heel het gebied en als vroeger in één van de nabijgelegen dorpen iemand gestorven was, werd die persoon te voet de berg over gedragen naar hier. Er mocht onderweg maar één keer gerust worden op een bepaalde rustplek en daar waar het lichaam van de dode werd neergelegd, werd een gedenkteken opgericht want dit was de plaats waar de ziel van de dode het lichaam verliet. Het kerkhof werd gedacht slechts een rustplaats voor het lege lichaam te zijn. Zo’n Mirila is echt wel een heel speciale plek in het ruwe berglandschap. 

Het andere gezin dat hier logeert wilde aanvankelijk ook maar 2 dagen blijven maar vinden het ook zo fijn hier dat ze niet weggeraken. Ze hebben twee kinderen: Jouri (9j) en Sibil (6j). Ze zijn er niet vaak, maar zo af en toe na het ontbijt als de ouders nog aan het inpakken zijn, zijn het perfecte speelkameraadjes voor Sam en Jip ondanks de taalbarrière. 

Tandarts spelen met Sibil.

Hier in de bergen is het af en toe bewolkt en er passeren hier twee winden (soms tegelijkertijd) een warme en een koude waardoor het ‘s nachts wel afgekoeld geraakt tot 24 graden. Heeeeeeerlijk. Nadeel is wel dat er veel muggen en vliegen zitten. De vliegen zijn vervelend, maar dat is het dan ook, maar de muggen hebben ons omgetoverd tot wandelende paddestoelen met rode stippen. Zelfs overdag steken ze en zelfs als we goed ingesmeerd zijn met anti-muggenspul.

Maar ondanks de muggen is dit een plaatsje waar we onszelf later nog eens zien terugkomen als de kinderen langere en moeilijkere wandelingen aankunnen. En ook Sam wilt hier nog terugkomen: ze had echt de tranen in haar ogen toen we wegreden, zo fijn had ze het gevonden. We zouden ons hier nog een week kunnen amuseren, maar we geraken door onze proviand heen en zijn toch ook wel benieuwd naar de volgende bestemmingen. Die gaan we verklappen in de volgende post :-)

Tot dan!